انتقادپذیر بودن یعنی چه؟

ما از دیگری انتقاد می کنیم. به او می گوییم از این ویژگی تو خوشم نمی آید، این رفتارت اصلا خوشایند نیست یا اخلاقت بد است.

او ناراحت و عصبانی می شود. احتمال دارد واکنش تند نشان دهد، ایرادش را توجیه و از خود دفاع کند.

ما نتیجه می گیریم که او انتقادپذیر نیست.

تو اصلا انتقادپذیر نیستی،

باید عیب خودت را قبول کنی و سعی کنی اشکالاتی که در رفتارت هست را برطرف کنی.

شما کسی را می شناسید که انتقادپذیر باشد؟

تا به حال کسی را دیدید که از یادآوری عیبش خوشحال شود؟ کسی که با زیر سوال رفتن و مورد انتقاد واقع شدن احساس بدی پیدا نکند؟

بیشتر ما چنین شخصی را ندیدیم و نمی شناسیم.

همه ی ما از آشکار شدن بدی های خود و شنیدن آن از زبان دیگران ناراحت می شویم،

احساس می کنیم شخصیت مان زیر سوال رفته است و مورد قبول اطرافیان نیستیم.

دست کم در آن احظات احساس می کنیم بد هستیم.

با این همه بیشتر ما انتقادپذیر هستیم !

انتقادپذیر بودن به این معنی نیست که ما انتقاد را دوست داریم و با آغوش باز از آن استقبال می کنیم.

هیچ کس نمی تواند زمانی که سرزنش می شود خوشحال باشد، هر چقدر که انتقادپذیر باشد.

و در اصل همین ناراحتی است که ما را تکان می دهد، همین خشم است که انرژی تغییر را در ما بوجود می آورد و وادارمان می کند برای  رسیدن به “احساس رضایت از خود” بهتر شویم.

چون همه ی ما در عمق وجودمان نیاز داریم خوب باشیم و دیگران خوب بودن ما را ببینند.

ما انگیزه ی زیادی داریم که احساسات ناخوشایند را در وجودمان از بین ببریم، هر چند که بخشی از وجودمان همواره در برابر تغییر مقاومت می کند.