دوستان عزیز!
اینها نمونه ای از تعارف های رایج زبان فارسی است.
آیا می توانید فرهنگ ارباب و رعیتی را در این جملات به روشنی مشاهده کنید؟
اینکه ما هرگز در روابطمان برابری را حس نکردیم؟ همیشه یک نفر در رابطه بالاتر، سرتر، مهتر و ارباب است.
و ان دیگری که ” من ” است
از روی تواضع و نیک سیرتی نقش رعیت را بر عهده می گیرد. تعارف همان تملق است که با گذشت زمان شکل متعارف تری به خود گرفته است.
از دید روانشناسی این همان چیزی است که در کارهای گروهی:
چون ما یاد گرفتیم رابطه سالم برابر وجود ندارد. بنابراین مجبور شدیم برای به دست آوردن مقام برتر بجنگیم.
با من رعیت و با هر کس که رقیب من باشد.
بازی های کودکی هم با همین فرمول طراحی شدند. ما هیچ سرگرمی نداشتیم که در ان رقابت مطرح نباشد. برنده و بازنده نداشته باشد. صرفا نشاط و خنده و دوستی در آن هدف باشد و هر دو طرف موقعیت برابری داشته باشند.
اینها شاید به نظر ساده و طبیعی بیایند. شاید فکر کنید این مسائل در پرورش ما تاثیری نداشتند. چون ما بارها در کتاب ها و سخنرانی ها لزوم همدلی و محبت و برابری را خواندیم و شنیدیم.
بارها خودمان در این باره حرف زدیم و به آن اعتقاد داریم.
ما می دانیم دنیا با دوستی و مهر جای بهتری است و با آن موافقیم.
ولی علم روانشناسی می گوید دانستن اینها هرگز کافی نیست!
چون در تجربه های گذشتگان ما همچین چیزی وجود نداشته. در باورهای عمیق ما برابری وجود نداشت.
ما هیچ وقت در برابر تعریف زیبایی، از طرف مقابل سپاسگذاری نکردیم. چون اجازه نداشتیم از این بابت لحظه ای عمیقا خوشحال شویم و این خوشحالی را نشان دهیم. ما نیاز داریم وقتی مورد تعریف و تحسین قرار میگیریم:
متواضعانه آن پنهان نکنیم
چشمانمان از شادی برق بزند
و آزادانه بخندیم.
فقط یاد گرفتیم به عنوان یک انسان مودب آن را لطف طرف مقابل به حساب آوریم. و نه یک تعریف واقعی!
از دیدگاه روانشناسی ما نیاز داریم به عنوان یک انسان با دیگران ارتباط واقعی برقرار کنیم. ارتباطی که کلمات آن را خودمان انتخاب کنیم. احساساتی که به زبان می اوریم مال خودمان باشند. نه یک تعداد کلمات از پیش تعیین شده.
از همدیگر تعریف کنیم و از تحسین همدیگر خوشحال شویم.
ما عمیقا نیاز داریم خودمان باشیم.
