تقریبا هر بار در مورد تفات های جنسیتی نوشتم، با اعتراض روبرو شدم.
جنسیت چیزی است که جامعه روی آن حساس است. چیزی است که در قرن جدید باید حذف شده باشد و انسان مدرن نباید کلیشه های جنسیتی را پذیرفته باشد.
این که زن ها اینطور هستند و مردها آنطور دیگر دوره اش گذشته، ما هر حرفی که در این مورد بزنیم فقط داریم عقاید سنتی کلیشه ای تبعیض آمیز را ترویج می کنیم.
این نگاه غالبی است که امروز وجود دارد. راهی برای مبارزه با تبعیض جنسیتی.
مرد و زن با هم برابرند.
هر کس در وجودش توانایی های مختلف دارد که می تواند هر کدام را که خواست پرورش دهد.
هیچ از یک دو جنس از دیگری برتر نیست.
درمورد کلیشه های جنسیتی پیشتر نوشتم، گفتم که نباید این مسائل را به نسل آینده انتقال دهیم. آنجا هم البته با اعتراض روبرو شدم که چرا علیه مردها می نویسی.
چه حرف ها و افکاری نشاندهنده ی نگاه جنسیتی است؟
این که ما به واژه های مرد و زن حساس باشیم
و تفاوت این دو را انکار کنیم.
بگوییم هر دو مثل هم هستند و هیچ فرقی با هم ندارند.
بعد (با شرط این برابری) خواهان حقوق برابر و نگاه برابر باشیم.
در مدرسه، بازی ها و سرگرمی ها، رابطه عاشقانه، همه جا زن و مرد با هم فرق دارند.
مردها خشن تر از زنها هستند و زن ها برای ابراز مخالفت و دشمنی روش های محتاطانه تر را ترجیح می دهند.
ما تا زمانی که این تفاوت ها را به عنوان طبیعت انسان ها نپذیرفتیم،
برای اینکه بهتر شویم، برای اینکه بدانیم چطور می شود دنیای بهتر با آدم های بهتری داشت،
اول باید این چیزی را که وجود دارد قبول کنیم.
نه آن چیزی که می خواهیم باشد.
قبول تفاوت های جنسیتی ابدا به معنای نگاه جنسیتی و دامن زدن به کلیشه ها نیست. بلکه گام اول برای بهتر شدن است.
بدون این که کوچکترین نگرانی از بیان آنها داشته باشیم.
هر چقدر که در کتاب ها و وبلاگ ها و … از خوبی هایی که وجود ندارند بنویسیم، ضعف های طبیعی دنیایمان را انکار کنیم،
راه رسیدن به دنیای آرمانی و آزاد را سخت تر کرده ایم.
دنیایی که قرار است با بهترین ویژگی های مردانه و زنانه ساخته شود.
