چرا کسی را که به ما توجه نمی کند دوست داریم؟ یک قانونی همیشه بر زمین حاکم بوده. روی در و دیوارها، هر جا که بگویی نوشته شده.
اصلا یک چیزی هست ک همه ما قبولش داریم.
کسی که به ما توجه نمی کند جذاب تر است. کسی هم که بیش از حد ما را دوست دارد اصلا دوست داشتنی نیست.
چرا؟ کسی جواب این سوال مهم را می داند؟ روانشناسی در این باره می گوید:
چون ما خودمان را دوست نداریم.
ولی این را به خودمان نمی گوییم. خیلی سری است! چون اصلا برایمان خوشایند نیست. روانشناسی می گوید: ما این حس دوست داشتنی نبودن را در اعماق وجودمان سرکوب میکنیم.
نخودآگاه ما می گوید:
من بی ارزش هستم
من دوست داشتنی نیستم.
بنابراین وقتی کسی ما را دوست دارد، ناخودآگاه فکر می کنیم او یک نقصی دارد که من بی ارزش را دوست دارد.
وقتی هم کسی از ما روی بر میگرداند، از دیدگاه روانشناسی، ناخودآگاه نتیجه میگیریم:
او می داند که من دوست داشتنی نیستم. و چون خیلی خوب است، من را دوست ندارد. این شخص ارزش دوست داشتن دارد و من عاشقش خواهم شد.
آن حسی که ما به عنوان عشق می شناسیم، همیشه مقداری اضطراب با خودش دارد.
عشق از دیدگاه عصب روانشناسی ترکیبی از اعتیاد و وسواس است.
اعتیاد یعنی وابسته شدن به یک شخص یا تنها خیال او.
حالی خیال وصلت خوش می دهد فریبم
تا خود چه نقش بازد این صورت خیالی
خیال وصل یاری که هنوز گوشه نگاهی به یار ندارد، آنقدر شیرین و لذت بخش است که عاشق آن را با هیچ چیز عوض نخواهد کرد.
وقتی عاشق به دلبر می اندیشد، مولکول های لذت و محرک در مغز او ترشح می شوند. و این همه رنج نبودن او را شیرین می کند.
از طرفی وسواس، یعنی همان اضطراب دائمی:
اگر هیچ وقت مرا نخواهد
اگر دوستم نداشته باشد
رنج های همیشگی عاشق به همراه لذت اعتیاد، تداعی گر حس عاشقی برای او هستند.
به خاطر همین همراهی لذت و اضطراب
، عاشق رنج دوری از معشوق را هم دوست دارد و حاضر نیست آن را از دست بدهد.
بنابراین عشقی که ما می شناسیم همیشه با رنج همراه بوده. رنج به همراه امیدی بی دلیل و بدون منطق!
به همین خاطر ما می توانیم مدت ها از دوست داشتن کسی که به ما توجهی ندارد دلشاد باشیم، البته نه زمانی که یک شخص بالغ با شخصیت سالم هستیم.
