به قول آیت‌الله میرزاعلی احمدی، همه گرفتاری‌ها از توقع است.
وقتے یاد بگیری از ڪسی توقع نداشتہ باشی، هم خودت راحت تری، هم دیگران...
هرچه بزرگتر شوی این را بیشتر درک میکنی که برای برطرف کردن نیازهایت فقط باید خودت باشی و توکلت به خدا...
در این میان که یادگرفته ای مسیر را یک تنه باید پیشروی کنی، عینِ نعمت، از طرف خدا، آدم هایی نازل میشوند که بدون انتظار و چشم داشتی مهربان اند، کنارت در غم و شادی حاضر، بی توقع مرهم دردها و بر زخم های قلبت مینشینند! در کنارشان حضور خدا را احساس میکنی و مصداق رُحَماءُ بَینهُم میشوند؛
اینها داستانشان فرق میکند، جنس حضورشان متفاوت است، این مرام و معرفتی که حول وجودشان میچرخد ماجرای توقع داشتن ما یا انتظار داشتن آنها نیست، آنها سفیر شده اند و رسالت یادآور شدن حضور خدا را به دوش میکشند و در مسیری که باید تنها به مقصد برسی، به جانت شوق و شورِ حرکت میبخشند، سهولت می آفرینند، جاده را هموار تر میکنند و لطف و محبت خدا با دستانشان در زندگی ما جاری میشود...
می دانی نام این آدم ها چیست؟
رفیق! بهترین همراهان و همسفران زندگی...
دی ماه ۱۴۰۰ 《در نزدیکیِ تولد لادن، برای او و امثالش》
