به یادِ اونایی که دوستشون داریم ولی نمی‌دونن:)

قدم زدن با "تو"،
همانا پیمودنِ خیابان‌های نمناکِ پاریس،
در غروبِ واپسین لحظاتِ عمرم بود...
همان‌قدر دل‌گیر،
و همان‌قدر آشفته حال...
چنان که قلبم لحظه‌ای از تَپِش باز نمی‌ایستاد
و تا از جایش کنده نشده بود
دست از تلاش بر نداشت...