به قلم: حجت‌الاسلام محمدعلی رنجبر
در عصر حاضر، جنگ‌های نوین با تحولات سریع تکنولوژیکی دگرگون شده‌اند و عرصه نبرد به‌طور فزاینده‌ای به سوی استفاده از فناوری‌های پیشرفته متمایل شده است. ابزارهایی مانند پهپادهای نظامی، سلاح‌های هوشمند، حملات سایبری، جاسوسی الکترونیکی و جنگ اطلاعاتی به نیروهای متخاصم امکان می‌دهند تا با دقت و سرعت بیشتری به اهداف خود حمله کنند. این تحولات باعث شده است که برخی رژیم‌ها و گروه‌ها از "تفوق تکنولوژیکی" برای اجرای حملات تروریستی و نظامی بهره ببرند و برتری خود را در میدان نبرد تثبیت کنند.
تفوق تکنولوژیکی به معنای داشتن ابزار و روش‌هایی است که امکان انجام عملیات‌های پیچیده‌تر و گسترده‌تر را فراهم می‌کند. در این نوع جنگ، کسانی که به فناوری‌های نوین دسترسی دارند می‌توانند بدون نیاز به نیروی انسانی گسترده یا منابع سنتی، حملات مؤثر و مخربی انجام دهند. چنین برتری فناورانه‌ای برای کشورهای یا گروه‌هایی که درگیر جنگ‌های نامتقارن هستند، به منزله یک برگ برنده بزرگ محسوب می‌شود.
اما برای جلوگیری از تسلط این رژیم‌ها بر میدان جنگ و کاهش تأثیر این برتری تکنولوژیکی، اقداماتی فوری و چندجانبه مورد نیاز است. از یک سو، توسعه فناوری‌های دفاعی جدید نظیر سیستم‌های ضدپهپاد، تقویت جنگ سایبری و ایجاد سامانه‌های دفاعی هوشمند می‌تواند مانع از موفقیت حملات دشمن شود. از سوی دیگر، افزایش همکاری‌های بین‌المللی در زمینه مقابله با تهدیدات سایبری و تروریستی و نیز تقویت دیپلماسی برای جلوگیری از گسترش فناوری‌های مخرب در دست گروه‌های غیرمسئول ضروری است.
از بین بردن این برگ برنده تنها با پیشرفت در حوزه‌های مختلف فناوری، امنیتی و دیپلماتیک امکان‌پذیر است. این مسیر، نیازمند تلاش‌های مداوم و همبستگی میان کشورهای مختلف و نیز توسعه استراتژی‌های نوین دفاعی است که بتوانند تعادل را به میدان نبرد بازگردانند و از امنیت و ثبات جهانی محافظت کنند.
