مثلا بیایید فرض کنیم: در یک شهر بزرگ، تنها و بی وسیله ارتباطی مناسب و همینطور بدون مانی یا همان پول یا همان ارز، با شکم گرسنه گم شده اییم، هوا هم تاریک باشد بهتر، و پول هم اصلا در حدی نیست که حتی یک تاکسی بگیریم، و حتما هم باید کار واجبی را انجام و آدرس مهمی را پیدا و کار مهمی را به سرانجام برسانیم و یک امانتی را فقط برای مدیون نماندن، تحویل جایی بدهیم. حالا تصور کنید که در آن شهر بزرگ، و دقیقا نزدیک به یکی از مناطقه شناس (که باید بشناسیم، اما نمیدانم چرا کامل نمیشناسیم و بیشتر اسمش را فقط شنیده اییم)و همان جایی که نه تنها آدرس را گم کرده بلکه خود هم گم شده اییم، یکی از دوستان همجنس و قدیمی و بسیار هم لوس را سوار ماشین، و در حال دور دور کردن مشاهده می فرماییم. چرا میگویم لووس، چون این مثلا دوست را، از زمان دبیرستان می شناخته و در تمام دوران زندگیتان، و مخصوصا بعد از مقطع دبیرستان تا بزرگسالی، تمام وقت و انرژی که میشود را برایش گزاشته و به قولی، مرام فراوان برایش در کرده ایید، اما ایشان، فقط برای یک اختلاف سلیقه کوچک، خودش را بسی لوس فرموده و دیگر مدت هاست جواب شما را نمی دهد و رفاقت قدیمی اتان، که حالا همش میگویید کاش از اول هم نبوده را، زیر پا گذاشته.
در هر حال شما در آن شهر دراندشتی که درونش اصلا به دنیا آمده و بزرگ شده ایید، اما به دلایلی حالا نمی دانم چرا در اش گم شده ایید!، رفیقی را می بینید که می دانید اگر همین الان به اویی که همین اکنون، و وسط گم شدنتان، راحت از کنارتان رد شده و حتی به جای امر خطیر دور دور کردن، می توانسته این لطف را در حق یک دوست قدیمی که نه، اصلا در حق یک غریبه انجام دهد، و شما را به مقصد برساند زنگ بزنید هم، شما با بوق پی در پی که همان بلاک شدن است، مواجه خواهید شد. و جالب تر اینکه، شما چندین و چند مثلا رفیق، به همین شکل و اوصاف و شخصیت، با دوزهای مختلف داشته، که با آن همه زمان و انرژی که برایشان گزاشته، حال، و حتی در دون ترین مشکلات هم، نمی توانید ب آنها حتی برای کوچترین کمکی، فکر کنید، چه برسد به اتفاقات بزرگ تر و پیشامدهای مهم تر. به هر صورت، قطعا در همان آشفتگی و گمگشتگی، حتما به این فکر خواهید کرد، که ای کاش وقتتان را وعمر با ارزشتان را، و اصلا بیشتر زندگیتان را، برای انسانهای بامرام و با اصالت گزاشته بودید، و در این لحظات پا درد و تاول طور، که از این کوچه به آن کوچه، تنها و بی پول و بی ماشین می روید، یکی بود، که حتی اگر به جای دور دور کردن، شمارا هم نمیرسانْد، حداقل اینکه کسی بود که در مسیر با شما صحبت می کرد و دلداریتان می داد و به یاد خانه ایی که چند ساعته بعد در آن، راحت آرام خواهید گرفت می انداخت.
به هر حال، نکته مهم این ماجرا این جاست که نسبته گذشته به حال، شبیه نسبت این دنیا به دنیای آخرت است، یا اینکه شبیه نسبت خواب به بیداری، و یا حتی نسبته یک بازی به واقعیت پیرامون و حقیقی، و حتی در نسبت بسیار جالبترر که خود مبحثیست جدا و جامع، شبیه واقعیت یا رئالیتی است، به دنیای مجازی و یا متاورس. و تصور کنیم که چه بسیار انسانهای پاک و مومن، و در مراحل بسیار بزرگتر و بالاتر، و چه مولایان و واسطه های پاک و عاشق خدای مهربان، مانند پیامبران و امامان و شهدا هستند که در این دنیا آنقدر خوب و کامل و بخشنده بوده اند، که نه تنها در این شهر مجاز و گذرا، بلکه در دنیای حقیقه آخرت، مقاماتی دارند، که هر لحظه از این دنیا و زمان، برایشان وقت بگذاری، آنقدر با مرام و معرفت و دوستدار بشریت هستند که نه تنها در دنیای واقعی و پس از مرگ،[حدیث امام علی (ع): مردم خوابند، هنگامی که بمیرند بیدار می شوند] که حتی در این دنیای خواب و اکنون، که همیشه، حتی در تارک ترینه این لحظات مجاز، و حتی در عالم واقعیات پسین، درب خانه هاشان و گوش های گرامی و شنواشان، بخشنده و مهربان، به لطف خداوند رحمان و به لطف بامرام ترین معبود عالم، به روی هر گمگشته و پشیمان، و پاتاول زده ایی باز است، و همانطور که به طور معجزه آسایی شمارا به مقصدتان در این عالم، و بعد، به در خانه اتان، سالم وپیدا می رسانند، که شمارا در تاریک ترین لحظات، به خالق عشق، ونور زیبا و پیدا وپناه، و به تنها احد و واحد و بی نیاز عالم هستی هم وصل میکنند.
برای تمامی پاکان و بامرامان که همیشه ارزش وقت گزاشتن و مرام ومحبت دارند صلوات.
