گاهی دلت می گیره از آدم ها و رفتارهاشون. گاهی می بینی چه بی معرفت هستند این آدم ها. توی روزهایی که غصه دارن و ناراحتن میان پیشت. اما تو در مواقع خوشی جایی کنارشون نداری. اونا فقط تو رو شریک لحظه های سخت و بدبختی هاشون میخوان نه لحظه های خوشی.
بعد دوباره می شینم و با خودم فکر می کنم می گم بیخیال حمیده سخت نگیر. این آدم ها خدا رو هم فقط تو لحظات سختی و درد و ناامیدی می خوان. تو لحظات خوشی وفراوانی آدم ها، خدا جایگاهی نداره .
این آدم ها با خدایی که این همه در حقشون لطف کرده اینطوری برخورد می کنن تو چه توقعی از آدم ها داری.
