آدم‌های زیادی را در زندگی دیده‌ام... شاید دل‌بستگی‌هایی هم به بعضی‌هاشان داشته باشم... ولی می‌دانم که هیچ‌کدامشان اندازه روح من نیستند! یا زیادی بزرگ‌اند یا زیادی کوچک!
آن‌که نیمه گم‌شده‌اش می‌خوانند باید کسی باشد که وقتی روحش را می‌پوشی، اندازه تو شود؛ درست مثل لباس!!!
باید هم‌قد و قواره هم باشید... باید رنگ روحش به تو بیاید؛ میزان عشقش، اندازه سخاوتش، قد و قواره اعتقاداتش، قامت رفتارها و عاداتش؛ همه و همه باید با تو جور باشد!
در غیر این‌صورت هم‌دیگر را زشت و بدفرم نشان خواهید داد! به هم نخواهید آمد!
و حتی ممکن است پس از مدتی یک‌دیگر را نادیده بگیرید!
اصلا شاید به خاطر همین است که بعضی از مردم همسرانشان را نادیده می‌گیرند و برای روحشان به دنبال پوششی جدید می‌گردند!
نیمه گم‌شده آدم باید شبیه خود آدم باشد!
