ال-کارنیتین، مشتق شده از یک اسید آمینه، اصطلاح عمومی برای چندین ترکیب از جمله ال-کارنیتین، استیل-ال-کارنیتین و پروپیونیل-ال-کارنیتین است. کارنیتین به طور طبیعی در بسیاری از غذاها - به ویژه غذاهای با منشاء حیوانی - وجود دارد و به عنوان یک مکمل غذایی(محلول خوراکی ال کارنیتین) در دسترس است. کارنیتین همچنین به صورت درون زا در کبد، کلیه ها و مغز از اسیدهای آمینه لیزین و متیونین سنتز می شود. کارنیتین یک ماده مغذی ضروری شرطی است زیرا نیاز به کارنیتین از توانایی فرد برای سنتز این ماده مغذی تنها در شرایط خاص (مانند زایمان زودرس یا اختلال عملکرد کلیه) فراتر می رود.
کارنیتین نقش مهمی در تولید انرژی دارد. یک کوفاکتور ضروری است که به انتقال اسیدهای چرب با زنجیره بلند به داخل میتوکندری کمک می کند تا بتوانند برای تولید انرژی به شکل آدنوزین تری فسفات (ATP) اکسید شوند. میتوکندری ها به عنوان موتور در سلول ها عمل می کنند و این چربی ها را می سوزانند تا انرژی قابل استفاده ایجاد کنند. کارنیتین همچنین به انتقال برخی از ترکیبات سمی به خارج از میتوکندری کمک می کند. ال-کارنیتین ممکن است به افزایش عملکرد میتوکندری کمک کند، که نقشی کلیدی در بیماری و پیری سالم دارد.
کارنیتین در بافت هایی که اسیدهای چرب را به عنوان سوخت غذایی اکسید می کنند، متمرکز می شود. حدود 95 درصد از کل کارنیتین بدن در قلب و ماهیچه های اسکلتی ذخیره می شود. بیشتر باقیمانده در کبد و کلیه ذخیره می شود و پلاسمای در گردش فقط حدود 0.5 درصد از کارنیتین بدن را در خود دارد. کارنیتین پلاسما اضافی از طریق ادرار دفع می شود.
بدن به حدود 15 میلی گرم در روز کارنیتین از ترکیبی از منابع غذایی و سنتز درون زا نیاز دارد. غذاهای با منشاء حیوانی بیشتر کارنیتین را در رژیم غذایی آمریکایی تامین می کنند. یک رژیم غذایی معمولی همه چیزخوار روزانه حدود 24 تا 145 میلی گرم کارنیتین را برای فردی با وزن 165 پوند فراهم می کند. در مقابل، رژیم گیاهخواری حدود 1.2 میلی گرم کارنیتین را فراهم می کند.
به نظر نمی رسد سنتز کارنیتین درون زا تحت تأثیر مصرف کارنیتین رژیم غذایی یا دفع کارنیتین قرار گیرد و برای رفع نیازهای کارنیتین افراد سالم کافی است. برای مثال، فردی با وزن 165 پوند که از یک رژیم گیاهخواری سخت پیروی می کند، تقریباً 14.4 میلی گرم در روز کارنیتین تولید می کند.
وضعیت کارنیتین به طور معمول در آزمایشگاه ارزیابی نمی شود، اما می توان آن را با اندازه گیری کارنیتین در گردش تعیین کرد. غلظت کارنیتین بدون پلاسما 20 میکرومول در لیتر یا کمتر، یا غلظت کل کارنیتین 30 میکرومول در لیتر یا کمتر، به طور غیر طبیعی پایین است. نسبت استر آسیل-ال-کارنیتین به ال-کارنیتین آزاد نیز می تواند برای ارزیابی وضعیت کارنیتین استفاده شود زیرا در شرایط عادی بیشتر کارنیتین به شکل آزاد استری نشده است. نسبت 0.4 یا بیشتر در پلاسما یا سرم نشان دهنده متابولیسم غیرطبیعی کارنیتین است و نارسایی کارنیتین را نشان می دهد.
سوپرابیون،
مکمل سلامتی شماست
