من چند وقتی میشه که دارم روی موضوع اعتماد به نفس درونی مطالعه میکنم و دقیق تر به این موضوع فکر میکنم. به نتایج خوبی رسیدم و خواستم اینجا هم ثبتشون کنم.
افرادی که اعتماد به نفس درونی بالا دارند ؛ احساس تنهایی نمیکنند. بلکه هر از چندگاهی تنها با خودشون خلوت میکنن و خودشونو تحلیل میکنن تا انسان بهتری باشن. در تنهایی افسرده نمیشن بلکه تبدیل به نسخه قدرتمند تری از خودشون میشن. این افراد بیشترین انگیزه رو از خودشون میگیرن و از تنهایی لذت میبرن.
افرادی که اعتماد به نفس درونی بالایی دارن؛ هیچوقت تو ذهنشون از کسی بت نمیسازن. این خیلی تو فرهنگ ما به طور عجیب و غریبی جا افتاده مثلا میگن طرف دکتره یا اینکه طرف خارجه یا امثال این حرف ها که باعث میشه جایگاه ویژه ای برای یک نفر در نظر بگیرن. این کار که کسی رو بت کنیم باعث میشه فاصله زیادی تو ذهنمون با اون ادم بسازیم و خود به خود این حس میاد سراغمون که ما کمتریم!
افرادی که اعتماد به نفس درونی پایینی دارند عادت دارن همیشه قربانی باشن. همیشه دوست دارن دل بقیه رو بسوزونن. دوست دارن حتی بعضی اوقات احساس شرم به بقیه بدن.. به عبارتی عاشق ساختن دراما تو زندگی هستن.کسی که اعتماد به نفس بالایی داره هیچوقت قربانی شرایط نمیشه.
افرادی که اعتماد به نفس بالایی دارن از موقعیت های جدید نمیترسن. از شغل جدید، شهر جدید، زبان جدید نمیترسن.تمام افرادی که الگو شدن راه جدید رو کشف کردن. راه های جدید ترسناک نیستن.
افرادی که اعتماد به نفس بالایی دارند دنبال راضی کردن دیگران نیستن.هیچوقت تو شرایطی نمیمونن که حرفی یا کاری بهشون تحمیل بشه. هویت خودشونو دارن و همیشه خودشونن که برای زندگی تصمیم میگیرن.
این موارد از اصلی ترین نمود های اعتماد به نفس درونیه. امیدوارم همه ی ما بتونیم طوری زندگی کینم که اول از همه خودمون راضی باشیم.
