همه ما در خیالات خود هدف از زندگی رو رسیدن به خوشبختی تصور می کنیم.
به عقیده پاسکال ما چیزی نیستیم مگر نی های شکننده و نازک که دنیای بی اعتنا می تواند به سادگی ما را بشکند و با وجود این ما نی های متفکری هستیم که می توانیم با جهان هستی متحد شویم و معجزه کنیم.
فاصله میان امیدهای ما تا واقعیت زندگی، بسیار طولانی است و مشکلات و رنج های بی شماری را در بر می گیرد. روانشناسی یونگ که رشد درونی رو ترغیب میکنه، هدف زندگی رو نه خوشبختی، بلکه" یافتن معنا" می دونه.
همه ما قطعا لحظاتی از خوشبختی رو تجربه می کنیم. اما این لحظات زود گذرند. بسیاری از ادیان غنی دنیا تاکید می کنند مرداب های روحی که همان بیابان رنج ها هستند. انگیزه و زمینه دستیابی به معنا رو فراهم می کنند.
رنج لازمه رشد و بلوغ روحی است. بدون رنج، انسان ناآگاه، نابالغ، وابسته، ضعیف و محدود می ماند.
آنجاست که نه تنها به اهمیت زندگی، بلکه به هدف، ارزش و عمیق ترین معنای آن واقف می شویم. امروزه بی شک مهم ترین ضعف شیوه های روان درمانی بی توجهی به مفهوم روح انسان است.
