فِعل

ممنوعه ی

راه میروم،می نشینم،بلند میشوم،و دوباره

تمام افعال را زندگی میکنم،حتی میخندمُ میرقصم.

باران بو دارد،پاهایم هنوز جان دارند،و خیابان ها هنوز هم طولانی هستند.

من از تمام داشتن ها می آیم.از تمام شُدن ها،و از تمام زیستن.

و چه دروغ گوی قهاری شده ام.

من از زندگیِ پُر از خیال وتَوهُمَم !

چه تضاد زیبایی دارند این افعال.

چه قدر من درونشان غوطه ور میشومُ با چنگ و دندان برای داشتن تک تکشان خود را میرنجانم.

چه فِعل دلنشینی،رنجاندن.

حتی دل نشین تر و کثیف تر از نشدن ها.

و چه قدر دلنشین ،کثیف است این روزها.

نشدن ها.

ماضی و مضارع دارد،گاه دست می انداز به آینده،و گاه استمرار می ورزد بر هم اکنون بودن..به همین حالا.

من انبوهی از نشدن هاییم،نخاستن ها،و نگُذاشتن ها!

دخترم منطقی باش.

منطقی باش و بگو از چه منع شدی؟!

تمام زمین برای توست،زمین را به نامت زدند!

من تمام افعال را زندگی کردم.تمامشان را مزه کردم و بعد از دهانم بیرون کشیدند،مثل نبودن تو.

کشیدند بیرون لقمه ی افعالِ زیبایم را.

چنگ می اندازم لقمه هایم را پس بگیرم.باز منع میشوم که دُوُخترم!منطقی باش!

من از داشتن آرزوهایم منع شدم،از داشتن خودم در کنار خودم.

خودم را از من گرفتند و بُرند و گَردانند روی زمین،کنارم نبود این خودِ زیبای درونم وقتی که بزرگ ترین تصمیم های زندگی را میگرفتم.

من دوتا شدم،یکی برای آرزوهای دیگران،یکی برای خیال های کودکیم.

مقصر تو نیستی که گوش میدهی،مقصر کسی نیست جز منُ و این افعال کثیفهِ جا مانده از همین زمین.

از افعالی که ترسیدم و مجبور به انجامشان شدم و گاه ترسیدم و از آن ها فراری گشتم.

و منع شدن،به حادثه ای برنمی گردد،به تمام لحظه هایست که میتوانستم خودم را در کنار خودم داشته باشم و بخندم و نَشُد.

کاش زمین را به نام این دختر منطقی نمیزدند.

آسمان جای بهتری بود حتی برای نشدن ها.

روزهایتان را زندگی میکنید.

من به همین فعل زندگی هم مشکوکم.

سراغ فعل زندگی را گرفتم.

دستم را گرفت و من را در خودش حل کرد.

انقدر در زندگی حل شدم و کنار آمدم و بزرگ شدم که دیگر از کسی نمی رنجم وقتی بگوید،دخترم منطقی باش.

آدم ها از زندگی در رویا منع میشوند،چون به حقیقت رساندنشان سخت است.یا هیچ حقیقتی در زمین ندارد.

مثبت فکر کن دخترم!

نمیخواهند سختی بکشی یا در رویایی زندگی که هیچوقت نخواهد بود.

دخترم منطقی باش.