یه باور به غایت آزار دهنده از بچگی منو آزار داده.چیزی که بخشی زیادی از زندگیم رو باهاش جنگیدم ولی پیروزی زیادی نصیبم نشده!
تلاش مذبوحانه برای راضی نگه داشتن دیگران، برای اینکه از چیزی که خودم خوشم نمیاد درباره خودم، خوششون بیاد.برای دوست داشتن چیزی که خودم دوسش ندارم و از خودم ناراضی ام و در نهایت چیزیکه نصیبم شده اعتماد به نفس پایین توی شرایط بوده.
یه موضوعی که هست اینه که آدمی که نتونه با خودش کنار بیاد با دیگران هم نمیتونه کنار بیاد و قسمت تعجب آورش اینه که اینو میدونیم ولی نمیتونیم کاری کنیم.
با هر اکیپی بُر خوردم سعی کردم آدمی باشم که حرف گوش میده و به اصطلاح بچه خوبه باشم ولی اشتباه بود. آدم خوبه قصه بودن مضحکه، اصلا خنده داره چون اصلا آدم خوبی وجود نداره. اصلا این خر اینم پالون، با همین مسیر خوب بودن پیش برو ببین تهش جز اینکه خودت رو کوچیک ببینی چی پیش میاد!!
القصه اینکه از آدم خوب قصه بودن خسته شدم، خسته شدن هم ینی میخوای یه چیزی رو درون خودت تغییر بدی چون تا از چیزی خسته نشی سراغ وضعیت بهترش نمیری همونطور که 40 سال پیش ملت از یه آدمی خسته شدن رفتن سمت یه آدم دیگه که بازم دلشون زده.
چون هیچوقت اون مسیری که فکر میکنی درسته، درست نیست. هیچوقت اون چیزی که فکر میکنی حقیقته، حقیقت نیست و هیچوقت اون آدمی که فکر میکنی خوبه، خوب نیست.
اینکه یه تصویری خوشبینانه از خودت تو ذهن بقیه بذاری ینی یه آدم پخمه برای خودت تصور کردی، بعضی وقتهام تو بد باش، داد بزن، ناراحت شو، غر بزن چون حقته، چون آدمی که خوبه همیشه مرز نداره و خاکستریه!
شما میخوای چه رنگی باشی؟
?
@majid_thoughts
