به دو تصویر زیر نگاه کنید:
بیایید در هر کیش و مسلک و دین و آیینی که هستیم به هر دوی آنها احترام بگذاریم.
و ای کاش!
اینقدر به بلوغ فکری و ذهنی برسیم که:
هیچ کس را به خاطر ظاهرش، ملامت نکنیم.
هیچ کس را به خاطر ظاهرش، قضاوت نکنیم.
هیچ کس را به خاطر ظاهرش، بهشتی و جهنّمی نکنیم.
هیچ کس را به خاطر ظاهرش، مورد تمسخر قرار ندهیم.
هیچ کس را به خاطر ظاهرش، اوصاف خوب و بد ندهیم.
هیچ کس را به خاطر ظاهرش، مورد استقبال قرار ندهیم.
هیچ کس را به خاطر ظاهرش، مورد تقبیح و تنبیه قرار ندهیم.
هیچ کس را به خاطر ظاهرش، دوست یا دشمن خود فرض نکنیم.
و مولوی علیه الرحمه چه زیبا در مثنوی معنوی به ما متذکر می شود:
صورت ظاهر فنا گردد بدان
عالم معنی بماند جاودان
چند بازی عشق با نقش سبو
بگذر از نقش سبو و آب جو
صورتش دیدی ز معنی غافلی
از صدف،دُرّی گزین گر عاقلی
