از اخبار شنیدم که بُرد موشک هایمان به دو هزار کیلومتر رسیده است.قادر هستیم بُرد موشک هایمان را بیشتر هم بکنیم،ولی نمی خواهیم و نیازی نداریم.از شنیدن این خبر خیلی خوشحال شدم.تا اینکه که از همین اخبار،خبرنگاری از ادامه ی مشکلات زلزله زدگان سر پل ذهاب، گزارش داد.افسوسی جانکاه تمام وجودم را فرا گرفت.آه حسرت کشیدم:«ای کاش بُرد عواطف مان هم مثل بُرد موشک هایمان زیاد شود!» که اگر اینگونه شود هیچ کس در کشور عزیزمان از گرسنگی و سوز سرمای زمستان نخواهد مُرد.زمستانی که در آن به قول اخوان ثالث:«هوا بس ناجوانمردانه سرد است!»
وقتی کسی از ما فوت می شود ، پس از مدتی فراموش می کنیم.فقط با این توجیه که:«خاک سرد است!»
زلزله زدگان زنده اند،نکند فراموششان کنیم.بنا به هر دلیل و توجیهی ،آن هم زمانی که:«هوا سرد است!»
