کتاب ناتنی ها نوشته استاد پرویز رجبی(ایران‌شناسی که ایران را جور دیگری می دید) را شروع به خواندن کردم. هنوز به نیمه های کتاب نرسیده بودم خبر فوت استاد را از رادیو شنیدم.
چند کتاب دیگر را خواندم که همین اتفاق افتاد. حتی از نویسنده های خارجی. ولی من با این تلقین که این اتفاق ها هیچ ربطی به من ندارند، باز بی توجه به مطالعه خودم ادامه می دادم.
تا اینکه رسیدم به کتاب از پاریز تا پاریس نوشته استاد محمدابراهیم باستانی پاریزی(تاریخ‌دان، نویسنده، پژوهشگر، شاعر، موسیقی‌پژوه و استاد بازنشستهٔ دانشگاه تهران). برای چندمین بار به نیمه های کتاب نرسیده بودم خبر فوت نویسنده اش را از تلویزیون شنیدم.
دیدم اگر اینجوری ادامه بدم نسل نویسنده های به درد بخور منقرض می شود. راستش رو آوردم به کتابهایی که از نویسنده هاشون خوشم نمی اومد. نامردها هیچ کدومشون نمردند!
