وقتی میگوییم «قهرمان دیپلماسی»، ذهن خیلیها سریع میرود سمت یک وزیر خارجه یا یک مذاکرهکنندهی خاص. اما واقعیت این است که دیپلماسی فقط پشت میز مذاکره و جلوی دوربینها اتفاق نمیافتد. پایهی اصلیاش پشتوانهی اجتماعی و ایستادگی مردم است.
در این ۴۶ سال و ۶ ماه و ۲۰ روز گذشته از انقلاب، شما مردم ایران بودید که با تحمّل دو جنگ تحمیلی، تحریمها، فشارهای اقتصادی و انزوای سیاسی، به دستگاه دیپلماسی کشور اجازه دادید همچنان بایستد و در مجامع و محافل بینالمللی چانهزنی کند.
هیچ مذاکرهکنندهای – چه ظریف باشد، چه شهید امیرعبداللهیان، چه عراقچی – بدون این «پشتوانهی مردمی» قدرتی برای چانهزنی نداشته و ندارد. حتی وقتی طرف مقابل میبیند مردمی پای انقلاب و نظامشان ایستادهاند، مجبور میشود در محاسباتش تجدید نظر کند؛ حتی اگر آن محاسبات سختترین فشارها باشد، مثل «مکانیسم ماشه».
پس بیاییم صادق باشیم:
دیپلماتها زبان و ابزار دیپلماسی بوده و هستند، اما روح و توان اصلی دیپلماسی در ایران، شما مردم بوده و هستید. شما مردمی که میزان تابآوری و ایستادگیتان مایهی تعجب جهانیان است. شما مردمی که با کمر شکسته زیر بار سختیها سعی کردید پای وطنتان بایستید و همواره ایستاده مردن را بر زانوزده زیستن ترجیح دادید.
اگر روزی شما پشت مسئولان و نظام را خالی کنید، دیگر هیچ قهرمانی وجود نخواهد داشت. هیچ قهرمانی!
یادداشت پیشین:
