پانزده ازدیبهشت سال 1382 یک سانحه تصادفی برای من رخ داد.نمی خواهم آه و ناله کنم و از مشکلاتی که بر اثر این تصادف برایم پیش آمد برای شما بنویسم که جز قلم فرسایی فایده ای در بر ندارد.امّا در این روز،دو مسئله بزرگ،دو مسئله کوچک که قبلش خیلی هم کوچک به نظر نمی رسیدند را قورت دادند.
مسئله کوچک اول که مسئله بزرگ اول، قورتش داد:
وقتی سوار اتوبوس سرویس شدیم برای برگشت به خانه.راننده سرویس به یکی از همکاران گیر داد که تو دستگیره پنجره اتوبوس را شکسته ای.راننده فریاد زد:«من هنوز ده روز نیست این ماشین رو تحویل گرفته ام آنوقت...» و همکارمان داد زد که:«من این دستگیره را نشکسته ام ولی تو اگر برای تهمتی که می زنی اطمینان داری،هزینه این دستگیره را من می دهم...»،تنها نیم ساعت بعد خود راننده در میان اتوبان تهران-کرج تصادف کرد و نیمی از اتوبوس را از بین برد و بدین ترتیب سانحه تصادف شدید،دستگیره شکسته پنجره اتوبوس را قورت داد!
مسئله کوچک دوم که مسئله بزرگ دوم، قورتش داد:
سرماخوردگی شدیدی به سراغم آمده بود.از آن سرماخوردگی ها بهاری که با حسّاسیّت هم مخلوط می شود و پدر صاحب بچه را در می آورد.همکارانم گفتد:«امروز خیلی کار داریم تو را به خدا بعد از ظهر وایسا»گفتم: «نمی بینید من چه جوری سرما خورده ام؟باید برم خانه استراحت کنم»،تنها یکساعت بعد سانحه تصادف رخ داد و زانوی پای راستم خورد شد،مهره های کمرم آسیب دیدند،حافظه کوتاه مدتم از بین رفت و...بدین ترتیب شکستگی زانو و قس علی هذا،بیماری سرماخوردگی را قورت دادند!
بعد از تصادف،راننده اتوبوس،دستگیره شکسته پنجره را به خاطر نیاورد و من هم بیماری سرماخوردگی ام را فراموش کردم.
امّا در عالم سیاست گاهی مسائل کوچکتر،مسائل بزرگتر را قورت می دهند.مثلاً سرنوشت نامعلوم جمال خاشقچی خیلی از مصائب و مشکلات کمرشکن این روزهای مردم ما را قورت داد.ناگهان تعیین و تکلیف سرنوشت نامعلوم جمال خاشقچی برای تمام بخش های خبری شبکه های تلویزیونی مهم شد!
