آقا شما که این همه هنر داشتی
چقدر کم فیلم و عکس داشتی؟!
چقدر زیبا سرود کلیم کاشانی که: «در کیش ما تجرد عنقا تمام نیست / در قید نام ماند اگر از نشان گذشت». گمنام بودن یعنی همین. یعنی دنبال نام و نشان نبودن. اهل شوآف نبودن. جلوی دوربین خبرنگارها جولان ندادن و اطوار نریختن. یعنی مرد عمل بودن. شبانه‌روز خالصانه دویدن. به خدای عزیز که اعتماد داشته باشی، خودت و کارهای کرده یا نکرده‌ات را در چشم خلق خدا فرو نمی‌کنی. می‌دانی که از خلق خدا جز لایک و فالو، چیزی نصیبت نمی‌شود! تو یقین داشتی که او می‌بیند و حق هیچ کس را ضایع نمی‌کند. مطمئن بودی که: «فمن یعمل مثقال ذرّة خیرا یره: پس هر کس هم‌وزن ذرّه‌ای کار خیر انجام دهد آن را می‌بیند.» پس:«طُوبى لَهُمْ وَ حُسْنُ مَآبٍ.»
از محدود صوت‌های به جا مانده از ایشان:
این فیلم هم دیدنش خالی از لطف نیست:
حاج قاسم خطاب به شهید فخری‌زاده: «شاگرد باکری مثل باکریه... من رو شفاعت کن.»:
حُسن ختام: سراپا اگر زرد و پژمرده ایم، ولی دل به پاییز نسپرده‌ایم، چو گلدان خالی لب پنجره، پر از خاطرات ترک خورده‌ایم...
