ما برای این‌که این روزها انگِ ماله‌کشی نظام را نخوریم باید کارهای زیر را با دقت و مو به مو و حتی پرده به پرده تو به تو انجام دهیم:
عقل و میانه‌روی تعطیل: در این روزها سعی کنید عقل را ببوسید و بگذارید کنار. چون وقتی همه دارند از شعر سخن می‌گویند، شما نباید از شعور صحبت کنید. چون وقتی احساسات و هیجانات در اوج هستند، شما نباید به صورت عاقلانه درباره‌ی مسایل بحث کنید، وگرنه از سوی هر دو طرف، از چپ و راست، ماله‌کش خطاب می‌شوید. یک طرف شما را ماله‌کش نظام و طرف دیگر شما را ماله‌کش دشمنان نظام می‌خوانند. البته این روزها ماله‌کش دشمنان نظام بودن، هم راحت‌تر است و هم جذب فالوور و لایک‌خورش بهتر است!
انتخاب شبان: در اولین فرصت صفحه‌ی کسی مانند علی کریمی، این منبع لایزال فهم و شعور و حکمت و دانایی را دنبال کرده و گلّه‌ی شبانی چون وی گردیم و هر آن چیزی که وی گفت را چشم و گوش بسته و سمعا و طاعتا قبول کنیم. راستی یادم نمی‌آید علی کریمی تا وقتی فوتبال بازی می‌کرد، گل به خودی زده باشد؟ شما چه طور؟!
توتالیتر: در گفته‌ها و نوشته‌های خود این کلمه را به نظام بچسبانیم، حتی اگر از معنای آن چیز زیادی نمی‌دانیم!
کار خودشان است: اگر آمبولانس‌ها را آتش زدند بگویید برای حمل ماموران حکومتی استفاده می‌کردند. اگر قبول نکردند و گفتند ما با چشم خودمان دیدیم که داخل آمبولانس به جز دو نفر که کارشان رسیدگی به زخمی‌ها بود و خودشان هم زخمی شدند، هیچ کس دیگری نبود، بگویید کار خودشان است. این کارها را می‌کنند که بیندازند گردن معترضین مظلوم. حتی اگر مامور پلیس را هم سر بریدند بیندازید گردن خودشان. بگویید این مامور را هم خودشان دارند برای رد گم کنی، سر می‌برند. به جز این موارد، تخریب مساجد، سوزاندن قرآن، پرچم ایران و تصویر حاج قاسم، خرد و خاکشیر کردن اتوبوس‌های واحد، سوزاندن بانک‌ها، مغازه‌ها و خودروهای مردم را هم بیندازید گردن خودشان. حتی اگر مردم را با وینچستر آمریکایی که یک عددش در دستگاههای امنیتی ایران وجود ندارد، سوراخ سوراخ کردند بیندازید گردن خودشان. حتی اگر با چشمان خودتان دیدید که چند نفر دارند به همه چیز و همه کس توهین می‌کنند و همزمان با پرتاب کوکتل مولوتف هر جایی را که بخواهند و بتوانند را به آتش می‌کشند، بیندازید گردن خودشان. اصلاً بیایید عبارت "کار خودشان است" را این روزها مانند یک ذکر مبارک دایم تکرار کنیم!
فیگور چه گوارایی: چه مذکر و چه مونث، شما باید در مقام یک مبارز به گواراییِ چه گوارا ظاهر شوید و تا جایی که می‌توانید به طور حماسی و شورانگیر، جملاتی را ردیف کنید که هر کسی که این روزها عصبانی‌است، عصبانی‌تر شود و برای انجام اقدامات خشونت‌بار و انتقام از زمین و زمان، روانه‌ی کف خیابان شود و هر خرابیی که می‌تواند به بار بیاورد و اگر بتواند چند تایی هم آدم بکشد. بعد هم که دستگیر شد بگوید نظام او را مظلومانه دستگیر کرد و با هشتگ "نام او"، در کنار هشتگ "حقوق بشر"، خواستار آزادی‌اش شوید تا خودش را برای آشوب، ببخشید اعتراض مظلومانه‌ی بعدی، آماده کند!
فالوور و لایک: این روزها اگر شما در جایی مانند ویرگول می‌نویسید ولی جذب فالوور و لایک‌خورتان ملس که نیست هیچ، منفی هم شده است، بدانید و آگاه باشید که بدون تردید ماله‌کش نظام هستید!
هشتگ: این روزها اهمیت هشتگ از خشتک اگر بیشتر باشد، کمتر هم نیست! سعی کنید هر چیزی که می‌نویسید، هشتگ‌های "مهسا امینی"، "توتالیتر"، "حقوق زنان"، "حجاب اجباری"، "گشت ارشاد"، "ظلم"، "سازمان ملل"، "حقوق بشر"، "آزادی"، "ایران سیاه"، "مهاجرت" و چیزهایی توی همین مایه‌ها را زیر آن‌ها بنویسد. البته ناگفته نماند که ویرگول هم ماله‌کش نظام است. چون نمی‌گذارد ما بیشتر از پنج هشتگ فالوورپسند و لایک‌خور بزنیم!
انتقام: الان وقتش است که از هر کس و هر جایی که شاکی هستید، انتقام بگیرید. مثلاً اگر نانوایی سر کوچه‌ی شما چند باری نان خمیر یا سوخته به شما داده است، مغازه‌اش و حتی خودش را آتش بزنید و بگویید کار خودشان است. اگر از دینداران مزور و ریاکار شاکی هستید، قرآن را آتش بزنید. اگر دختر همسایه به شما محل سگ نداده، چادرش را از سرش در بیاورید و کتکش بزنید!
اصلاً هر کاری خواستید الان بکنید: مانند فیلم "پاکسازی: هرج و مرج" که اهالی لس‌آنجلس یک شب در سال، به مدت ۱۲ ساعت، فرصت داشتند تمام جرائم از جمله قتل، آتش‌سوزی، سرقت و تجاوز به عنف را به طور قانونی انجام دهند، شما هم الان می‌توانید هر کاری که خواستید بکنید. با این تفاوت که اینجا اس‌آنجلس نیست و این کارها هم در اینجا قانونی نیستند. ولی در اینجا شما کافی است این کارها و هر کار غیر قانونی دیگر را انجام دهید و بگویید کار خودشان است!
ایران بدبخت، در میان جهان خوشبخت: شما باید چشم و گوشتان را نسبت به هر کثافت‌کاریی که در گوشه و کنار دنیا دارد اتّفاق می‌افتد ببندید و چهار تا چشم و شش تا گوش قرض بگیرید، بازشان کنید و ببینید و بشنوید که به چه طریقی می‌توانید ایران را مهد فلاکت، بدبختی و ناامیدی بخوانید و سایر نقاط جهان را مهد خوشبختی.
لُب کلام: اول، ماله‌کش هیچ‌کس نباشیم. دوم، یکدیگر را به ماله‌کشی متهم نکنیم! یادمان نرود که ماله را فقط بر روی سیمان می‌کشند، آن هم تا قبل از سفت شدن!
