ما از کودکی، حسین را با کربلا و عاشورا شناخته ایم. کمتر به این اندیشیده ایم که این گوهر تابناک را نباید از میان خانه و خانواده بیرون کشید و فقط در میدان مردانبه نظاره نشست. کتاب پدری به نام حسین مجالی است تا چشم هایمان را بشوییم و به گونه ای دیگر به حسین و زندگی او بنگریم. که این کتاب رو می توانید از سایت های معتبر از جمله کتاب قم ببینید.
امام حسین بیشتر عمرش ، یعنی از ۵۷ سال ۴۷ سالش را با برادر بزرگش امام حسن مجتبی در یک خانه و در یک شهر یعنی مدینه و دوران خلافت پدرشان را در کوفه زیسته و با هیچ کس دیگری این همه همراه نبوده است. به متون تاریخی و روایی که نگاه میکنیم ، این دو برادر را تا شهادت حضرت مجتبی همه جا با هم می بینیم.
پس از شهادت برادر بزرگ است که امام حسین در تاریخ، تنها دیده می شود. این همدلی و همراهی نشان از اهداف مشترک آن دو در زندگی دارد که اندیشه ها و آمال یکدیگر را به خوبی درک میکردند؛ تا آنجا که افزون بر برادری ، نزدیک ترین دوست و رفیق همدیگر بودند و همین رفاقت و دوستی صمیمانه ، بعدها آثار تربیتی خود را در بزرگترین انتخاب زندگی ، یعنی ازدواج، از سوی فرزندان آن دو بزرگوار به وضوح می نمایاند؛ زیراکه پسرعموها و دخترعموها باهم زندگی مشترک تشکیل می دهند تا این شجره طیبه را همچنان در تداوم تاریخ، با تربیت و نجابت حفظ کنند.
