مدت آشنایی مهدی قزلی - نویسنده کتاب - با پروژه ای چنین بزرگ، که حواشی اش به مراتب از خودش گسترده تر می نمود، بسیار کوتاه بود؛ قریب سه یا چهار روز. او در این بحر عميق بدون پیش زمینه شناور شد. طبعا در طول مسیر مدتی از وقت ایشان به آشنایی با افراد و کارویژه هایشان اختصاص یافت که اگر این آشنایی قبل از سفر صورت گرفته بود، کاری به مراتب راحت تر پیش روی ایشان بود.
آنچه در این نوشتار آمده است فقط بخشی از اتفاقاتی است که در این سفر رخ داد و تعهد آقای قزلی به نگارش آنچه خود دیده و تجربه کرده و به درستی آن یقین پیدا کرده است باعث شد بخش هایی که از دید ایشان دور مانده بود تقریبا جایی در این کتاب نداشته باشد و کار درست هم همین بود؛ هرچند همه دیدگان اعضای کاروان و چندین دوربین فیلم برداری و عکاسی هم نتوانست قطره ای از آن اقیانوس لایتناهی را ثبت و ضبط کند.
طبعا در یک سفر طولانی این چنینی رخ دادها قابل پیش بینی نیستند؛ اتفاقات تلخ و شیرین زیادی نیز به دنبال دارد. این انتظار که چون نام امام حسین علیه السلام در میان است همه اتفاق ها باید شیرین و دلچسب باشد به جا نیست.
یک روز جمعه، صبح زود، اتفاقی، گذرم به کارگاه ساخت ضريح افتاد. دیدم مردمی آمده اند پشت در، ولی در بسته است. به یکی دو نفر زنگ زدم. آمدند و در را باز کردند. مرد جوانی با زنش داخل شد. آن موقع ضريح فقط اسکلت چوبی بود. آنها اطراف سازه چوبی یک دوری زدند، بعد آمدند جلو و گفتند: ما برای ساخت ضریح هدیه ای داریم. چه کنیم؟
گفتم: در خدمتم. دیدم یک گردن بند و یک سرویس کامل طلا، که انگار نو بود، گذاشتند روی میز. گفتم: بفرمایید بنشینید تا من رسید بنویسم. جوان گفت: احتیاجی به رسید نیست. بعد ادامه داد: ما دیشب عروسی مان بود. مراسم که تمام شد، به خانه مان رفتیم و تلویزیون را روشن کردیم. خبر ساخت ضریح امام حسین پخش می شد......
ادامه مطلب رو می تونید در سایت کتاب قم بخوانید.
