دیروز ظهر تو ماشین دایی جان در نیمه های مسیر بازگشت،خیلی اتفاقی صدای بچگانه ای که از رادیو پخش میشد توجهم رو جلب کرد..درواقع صدا متعلق به یک بچه نبود، صداپیشه ی رادیو داشت یک نمایش رادیویی رو به شکل خیلی جذاب اجرا میکرد..حتی دایی که رادیو رو فقط واسه خالی نبودن عریضه روشن میکنه هم داشت داستان رو پیگیری میکرد? راوی یک کودک به دنیا نیومده بود که در تاریخ های مختلف حال و روز و احساساتش رو از بودنش توصیف می کرد..از اولش که هیچ کس از وجودش خبر نداشت اما اون مثل هر انسان دیگه ای وجــــــود داشته تا وقتی که دکتر به مامان مهربونش خبر بودنش رو میده...با لحن کودکانش و اشتباهاتی که بچه ها تو ادای بعضی کلمات دارن داستانش رو پیش برد..تو ماه چهارم مامان عزیزش رو بوسید درحالی که نمیدونست مامانش متوجه اینهمه عشقش میشه یا نه..بچه ی شیرینی بود و تو هر تاریخی حرفی واسه گفتن داشت.. تا اینکه در آخرین پرده که فکر کنم اول فروردین بود کوچولو با یک لحن غم انگیز شروع به صحبت کرد و گفت امروز مامان مهربونم ، بهترین مامان دنیا منو سقط کرد............ و سکوت??
از اینکه هدف این برنامه چقدر به روز ? و در راستای فرمایشات بوده سریع میگذرم اما یک موضوعی ذهنم رو مشغول کرد..اینکه کاش واسه بچه دارشدن علاوه بر مسئله ی داشتن شریک جنسی(و نه ازدواج! تو این دوره زمونه) ،لیاقت طرف هم سنجیده میشد..خصوصا تو ایران امروز که تو قضیه ی ازدواج(که مثلا مقدمه ی پدر و مادر شدنه) کل ملاک های سنجش خلاصه شده در یک پکیج کوچک(خیلی هم شیک?)شامل زیبایی، ثروت،خوش سروزبان بودن،خانواده ی بانفوذ،... اینها تمــــــــــــــام چیزیه که یک جوون دنبالشه و البته با شرایط سخت امروز یک همچین جوونی جزء عُقلا ? به حساب میاد..امـــــا..در این میون خـــــــــیلی از آدمای خوب که ملاک های واقعی پدر و مادر شدن درشون تظاهر پیدا کرده، تموم جوونیشون رو به دنبال فراهم کردن شرایط می دوند و می دوند و می دوند و در میانسالی وقتی حال و حوصله ی خاصی واسه دوست داشتن و عشق ورزیدن واسشون نمونده یک خانواده ی سرد تشکیل میدن با بچه هایی که حتی سنشون رو هم نمیدونند..و در تمام این مدت که این مدل جوونا داشتن واسه اثبات خودشون تلاش میکردن یک سری دیگه حتی چند بار خانواده تشکیل دادند، عشق ورزیدن، متنفر شدن، کودکی رو نابود کردن چه نابودی مادی و چه روحی (که انهدام روح و روان یک بچه خـــــــــــیلی وحشتناک تر از نوع مادی اونه)..
جداً کاش قشنگی های این جهان بر اساس لیاقت آدما بهشون داده میشد..
