چه زیبا هستند آنان که بی توقع مهربانند ?
در پله های مرکز درمانی با شلوغی‌های بی حد و حصرش جدای از مشغله ی ذهنی هرکدام از آدم‌های دور و برمان که مجال تصمیم آنی رو از ما گرفته در حال رفتن بودم.
در این میان کودکی نوپا که تازه راه رفتن یاد گرفته بود. شوق راه رفتن و تب و تابش مادرش را از پا انداخته و خسته کرده بود.
فقط در آنی در آن همه شلوغی مادرش با آرامش خاصی
گفت: از پله ها نیافتی.
هرچند که مادر با آرامش حرف می‌زد و دستان بچه اش را محکم گرفته بود اما...
لحظه برگشت مرد جلویی او برای کمک به آن طفل زیباترین صحنه آنجا را رقم زد و روزم را ساخت.
و نا باورانه این جمله در ذهنم مرور شد چه زیباست آنان که بی توقع مهربانند.
همه ی ماها حتی استوارترین مان هم در بعضی مواقع نیازمند آدمهایی از این جنس آرامش هستیم.
در این بحبوحه های زندگی، روزهای ماشینی، مادران پر مشغله، زندگی های بدو بدویی وجود همچین آدمهایی که حواسشان بیشتر جمع اطرافشان باشد و در یک آن بهترین تصمیم را بگیرند حس می شود.
به شخصه در زندگی خودم و زندگی جدید رو به پیشرفت کمبود چنین آدمهایی را به شدت احساس می کنم. شما چطور؟?
