همه فکر میکنن وقتی میگیم نقص‌توجه و بیش‌فعالی حتما باید یک آدم غیر عادی و عجیب و غریب که ازینور به اونور میپره و مثل عمو قناد میمونه بیاد جلومون.
نه دوستان.
بیش فعالی به معنی این نیست که شما اینور به اونور بپرید که البته اینم بیش فعالی بحساب میاد اما بیش فعالی علائم دیگه هم داره.
مثلا بی قراری
مثلا نتونی توی صف بایستی
مثلا همش پاتو بی دلیل بزنی زمین یا با انگشتای دستت بازی کنی
مثلا ذهنت دائم ازین فکر به اون فکر بپره
ببینید بی قراری و در حالت بی قرار بودن میتونه به شکل کلامی باشه میتونه به شکل اضطراب غیر کلامی باشه.
فرد ممکنه آنقدر اضطرابش بالا باشه بدلیل بی قراری که دائم با صدای بلند حرف بزنه با سرعت بالا حرف بزنه یا احساس کنه مغزش خالیه و نمیتونه اصلا حرف بزنه.
ممکنه جفت این علائم توی یک نفر باشه یا یکیشو داشته باشه.
اما ما معمولا اونایی که خیلی علائم بیرونی دارند رو بیش فعال میدونیم و می‌بریم دکتر.
علاوه بر این ما یک نوع دیکه از این اختلال داریم که کلا حالت بیش فعالی ندارن و حالت نقص توجه دارند.
این حالت معمولا فرد بسیار افسرده و مضطربه و کودک گاهی هیچ دوستی نداره.
نمیتونه ارتباط برقرار بکنه نمیتونه درس بخونه و کاری انجام بده.در افسرده ترین و ناکارآمد ترین حالت خودشه.
بهش میگن خنگ و تنبل.چون هیچ تمرکز و توجهی به هیچ چیز نمیتونه داشته باشه.
پس آنقدر ساده نباید به adhd نگاه کرد یه مساله ی خیلی پیچیدست کلا که باید تحلیلش کرد. انواعش رو بررسی کرد.
