یکی از سخت ترین کارها کمک به کسانی هست که اختلال اسکیزوفرنی دارند.
شاید اختلال اسکیزوفرنی زندگی خود افراد اسکیزو رو در خیلی موارد زیاد تحت تاثیر قرار نده اما مطمئنا برای اطرافیان فرد بیمار واقعا شرایط سختی خواهد بود.
شرایطی رو در نظر بگیرید که فرد کاملا معتقده که هرچیزی که میبینه و میشنوه و حس میکنه واقعی هستند(درصورتیکه اینطور نیست)و وقتی شما بخواید با حرف هاش مقابله بکنید با شما مخالفت های شدیدی میکنه و بهیچ وجه قبول نخواهد کرد.
درین صورت خیلی ها این سوال براشون پیش میاد که پس ما چکار میتونیم بکنیم تا بیماری فردی که می‌شناسیم بدتر نشه و بتونیم کمکش کنیم تا برای درمان اقدام بکنه؟
در ابتدا باید بگم اولین قدم درمان همیشه پذیرش بیمار بودنه.شما باید ابتدا به فرد این واقعیت رو بقبولونید که دچار اختلال هست.
اما چطور؟
پیشنهاد من اینه که اول سعی کنید واکنش دفاعی نشون ندید و صحبت هاش رو نه تایید بکنید و نه رد بکنید.
و لطفا بسیار زیاد حواستون باشه که هیچ واکنش خاصی به حرف های عجیبی که درمورد همه چیز میزنه نشون ندید(مثلا نخندید به حرفاش).چون اون در اون لحظات خیلی حساس تره نسبت به واکنش های شما به حرف های خودش و ممکنه واکنش های شما باعث مقاومتش به درمان بشه.
و در مرحله ی بعدی حتما به یک روانشناس مراجعه بکنید و ازش کمک بخواید و براش شرایط رو توضیح بدید و ازش بخواید راهنمایی تون کنه که با توجه به شرایط شما و طرف مقابلتون و نوع ارتباطی که دارید،چطور میتونید کمکش کنید تا اختلال خودش رو بپذیره و برای درمان اقدام بکنه؟
چرا باید رفت پیش رواندرمانگر؟چون ماتجربه و تخصصی در زمینه ی بیماران اسکیزوفرنی نداریم اما یک درمانگر بدلیل اینکه با بیماران اسکیزوفرنیک زیادی تابحال روبرو شده مطمئنا میتونه با توجه به شرایطی که موجوده بهترین راه حل رو برای اینکه بیمار به درمان راغب بشه پیشنهاد بده.
پس این مساله رو جدی بگیرید چون اگر بخوایم به اجبار یک فرد اسکیزو رو به جلسات روانپزشکی ببریم و بهش دارو بدیم احتمال خیلی زیاد بخاطر علائم و عوارض دارو خیلی زود دارو هارو ول میکنه و دیگه هیچوقت نه به روانپزشک اعتماد میکنه و نه به شما و حرفاتون.
