ببین احساس نیاز عملا توی مغز ساخته میشه، پس منطقن(ینی از لحاظ منطقی) گیر مغز اینه که احساس نیاز رو بسازه و به بقای اون موجود کمک کنه و این قضیه اینجا جالب میشه که بیشتر نیازای ما آدما واقعی نیستن و همچین چیزی واقعیت بیرونی نیستش و به نوعی فریب مغزه، مثلا اینکه زیاد غذا میخوریم، با اینکه نیاز واقعی بدنمون این نیست و صرفا با حساب کتابای لحظه ای مغز، این احساس بوجود میاد، هرچند این یه نوع حس غریزی و یجور تاثیر جمعی میتونه باشه یا چیزای دیگه. و خب گونه ما انسانا رو تا اینجای داستان کشونده ولی به موقعش هم بد حالمونو میگیره، مثلن یه موقعایی حس تشنگی و گرسنگی با هم جابجا میشه و بجای اینکه طرف بره سراغ آب ، میره طرف خوراک خوردن، یا مثلا به موقع احساس گرما، طرف میره نوشابه باز میکنه میخوره غافل از اینکه نمیدونه خود قند منبع گرمای بدنه و .... حتی این داستان از همون بچگی همراه آدم هست، اونجایی که نوزاد واسه هرنیازش همون گریه رو استفاده میکنه و خب این کارآمد نیست.
از اونجایی که آدما لحظه ای و از روی غریزه تصمیم میگیرن پس همچین ایرادی دور از تصور نیست و اولین قدمی که میشه این واقعیت رو باهاش روبرو شد و به این گوی شیشه ای ضربه زد، اینه که بیایم با تقویت حس خودآگاهیمون، کمتر دچار خطای شناختی بشیم و مغزمون و احساس‌هامون رو کالیبره کنیم.
با واقعیت روبرو شو FaceTheTruthh
