یه دوست خیلی نزدیکی داشتم که هر موقع توی بهار سفید می‌پوشیدم خیلی به شوخی یه قسمتی از آهنگ زدبازی که میگه «میاد سفید بهت تو اردیبهشت» رو برام می‌خوند. حالا بگذریم که گویا اصلا منظور خواننده با اون چیزی که دوست من استفاده می‌کرد، زمین تا آسمون فرق داره. اما کلیت ماجرایی که برای من وجود بهاره.
هر کسی توی افکار خودش یه فصلی رو بیشتر از بقیه دوست داره و اون موقع حس بهتری داره. یه سریای دیگه پا فراتز از این موضوع میذارن و با معرفی اینکه فلان فصل بی‌شک و تردید پادشاه راستین فصل‌ها می‌باشد، سعی در این دارن که به بقیه بفهمونن که اون چیزی که فکر می‌کنن درست‌تره. شاید ما گه فصل باران‌های موسمی داشتیم یه عده‌ای باز پیدا میشدن و از پادشاهی باران‌های موسمی بر فلات ایران حرف می‌زدن.
منم خودم تا یه سنی تو یه بلاتکلیفی بودم که چرا من هیچ فصلی رو دوست اونطوری که بقیه میگن، دوست ندارم و تا مدت‌ها سعی می‌کردم یه چیزی رو انتخاب کنم که تا جای ممکن همرنگ جماعت بشم.
خب، هیچوقتم نتیجه بخش نبود. یعنی هر چقدر به خوبی‌های هر فصل فکر می‌کردم همونقدرم بدی تو ذهنم وجود داشت. این شد که کلا اینقدر حرص اینکه کدوم فصل بهتره کمتر خوردم.
ولی با این وجود یه چیزی توی بهار هست که توی هیچ فصلی وجود نداره. اگه فکر می‌کنید می‌خوام در مورد تازه شدن طبیعت و از این چیزا بگم، سخت در اشتباهید. توی بهار آدما به شدت خوشگل میشن. لیترالی خوشگل میشن. حتی رنگ پوستشون چند درجه درخشان‌تر میشه، جوری که از 100 متری مشخصه که یه نفر تحت تاثیر زیبایی توی بهار در حال نزدیک شدنه. و رنگ سفید. واقعا رنگ سفید همون رنگی که باید هی تو بهار بپوشید تا خوشگل‌تر بشید. این بزرگترین سوالی هستش که وقتی به نیمه بهار می‌رسیم، من هر بار تو خیابون با دیدن یه زیبارویی از خودم می‌پرسم. در ادامه از خودم می‌پرسم که اگه اینا اینقدر خوشگل شدن، پس منو کی ریده این وسط؟
احتمالا همیشه داشتن اعتماد به نفس از ویژگی‌هایی هست که به مرور زمان توی من رنگ می‌بازه. البته که از اولشم خودم رو آدم زیبایی نمی‌دونستم. حتی راستش آدم معمولی هم نبودم، به نظرم همیشه زشت بودم. تا حالا که در ابتدای دوره میانسالی موهامم ریخته و دیگه بدتر.
از طرف میگن حالا طرف اونقدرم خوشگل نیست اما اخلاق خوبی داره. که واقعا جای شکرش باقیه که حتی اونم ندارم. بیشتر اوقات اخمو، ناراحت، گرفته و در درون عصبانی هستم. اینقدری که با کوچک‌ترین محبت پیش بینی نشده نسبت به خودم بغض کل وجودم رو فرا می‌گیره و از درون مچاله میشم.
از این حرفای همیشگی من بگذریم، برای جمع بندی هم شده باشه می‌خوام بگم که همه فصلا یه جور خاصین و این آدما هستن که توی فصل بهار از همه چی قشنگ‌تر هستن. به نظرم بهتره که همیشه قشنگ بمونن!
