کسی که برای موفقیت، مسیر تخریب را انتخاب می‌کند، نه راهبر است، نه برنده. او انسانی سرگشته و خشمگین است که از خودش و دنیایش بریده، و گمان می‌کند تنها راه تغییر، نابودی است. اما حقیقت این است: ویرانی هیچ‌گاه مسیر پیشرفت نبوده است.
"کسی که تنها ویران می‌کند، معمار نیست؛ او ذهنی در هم شکسته است که از نابودی تسلی می‌یابد."
او هر خرابه‌ای را انعکاس خود می‌بیند—ویرانی در روابط، شکست در رشد فردی، زوال تعهد و اخلاق. و چون نمی‌تواند بسازد، در تخریب دیگران آرامش می‌جوید. اما تفاوت بزرگان با افراد معمولی در همین است: ساختن، نظم و آگاهی می‌خواهد؛ تخریب، تنها یک ذهن خسته و بی‌هدف.
وقتی ارزش‌های درونی، باور و تعهد را از دست بدهی، دیگر چیزی برای حفاظت نداری. کسی که چیزی برای از دست دادن ندارد، خطرناک می‌شود. چون احساس تهی بودن، او را به نابودی همه‌چیز می‌کشاند—انگار اگر خودش رو به زوال است، بقیه هم نباید بمانند. اما این مسیرِ تاریکی است که هیچ‌گاه به نور نمی‌رسد.
در مسیر نتورکینگ و موفقیت، کسانی جاودانه می‌شوند که می‌سازند. آن‌هایی که ارزش خلق می‌کنند، که ریشه دارند، که مسیرشان را روشن می‌کنند، نه آن‌هایی که با حسادت، ناامیدی و رقابت ناسالم، دیگران را زمین می‌زنند.
"برای صعود، لازم نیست کسی را پایین بکشی."
کسی که از نابودی دیگران برای خود نردبان می‌سازد، دیر یا زود در سقوطی سنگین‌تر گرفتار می‌شود. چون رشد واقعی، از ریشه‌های محکم ساخته می‌شود، نه از روی ویرانه‌های دیگران.
پس ذهنیت جنگی را کنار بگذار. این یک مسیر برد-برد است. اگر بسازی، هم خودت رشد می‌کنی، هم دنیایت را به جایی بهتر تبدیل می‌کنی. این راز جاودانگی است: سازنده باش، نه ویرانگر.
