جنگ جهنمی

عکس فوق زنان جوانی را نشان میدهد که با لبخند و دقت در حال آموزش تیرانداری با اسلحه هستند . این عکس توسط عکاس متبحر ایرانی "عباس عطار " در طی جنگ ویتنام گرفته شده است.عباس عطار در عکاسی خبری و جنگ به آن اندازه مشهور است که در دنیای عکاسی به نام کوچک عباس شناخته میشود . وی در سال 1323 در شهرستان خاش به دنیا آمد و در ده سالگی از ایران مهاجرت کرد و در رشته مطبوعات و ارتباطات در انگلستان فارغ التحصیل شد و در سال 1985 به عضویت تمام وقت مگنوم درآمد و بین سالهای 1998 تا 2001 رئیس دوره ای آن گردید که افتخار بزرگی برای نام آوران عرصه عکاسی محسوب میشود . اولین عکس های عباس از استقلال الجزایر است که آنرا در سن چهارده سالگی به ثبت رساند .او در سن 26 سالگی به یکی از معروفترین عکاسان خبری دنیا بدل شده بود. عباس عطار کارنامه درخشانی از عکاسی در رویدادهای مهم دنیا را دارد که یکی از مهمترین آنها دستاوردهای او از چند بار سفرش به ویتنام در زمان جنگ این کشور با ایالات متحده است . از عمده دلایل ارزشمندی عکس های جنگ ویتنام علاوه بر تاثیرگزاری و اطلاع رسانی گسترده ، میزان بالای احتمال از دست دادن جان عکاسان و خبرنگاران اعزامی به این کشور نیز بوده است . در فاجعه شانزده ساله این جنگ عکاسان خبره بسیاری مانند «هورست فاست»، «ادی آدامز»، «ریموند دپاردون»، «رابرت کاپا» و «فلیپ جونز گریفیث» جان خود را از دست دادند .عباس عطار نیز یکی از صدها عکاس شجاع شرکت کننده در این رویداد بزرگ قرن بیستم است که عکس فوق یکی از عکسهای مجموعه ارائه شده توسط وی میباشد.

در توضیح عکس فوق چنین آمده است "آموزش کار با اسلحه به دختران داوطلب محلی در تای بین"

آنچه که در تاریخ با عنوان " جنگ ویتنام " نام برده میشود ، اشاره ای است به نبردهای طولانی میان نیروهای ملی گرای ویتنام جنوبی و ایالات متحده که در ویتنام ، لائوس و کامبوج رخ داد . جنگی که همواره از آن بعنوان جهنمی ترین جنگ قرن بیستم یاد میگردد. در جریان جنگ جهانی دوم شبه جزیره هندوچین و از جمله ویتنام به دست ژاپن افتاد. بعد از بمباران هولناک هیروشیما و ناکازاکی و اعلام شکست ژاپن و تضعیف آن ، فرانسوی ها تلاش کردند که ویتنام را به زیر سلطه خود درآورند. بعد از اعلام پایان جنگ جهانی دوم در تاریخ نهم ماه می 1945 نبرد استقلال طلبان با ارتش فرانسه آغازشد . بین ماه های مارس و آوریل 1954پس از نبرد سهمگینی موسوم به "دین بین فو " ارتش فرانسه شکست سختی خورد و بناچار این کشور در کنفرانس ژنو به استقلال ویتنام رضایت داد ، ویتنام به دو بخش شمالی با پایتختی شهر هانوی و جنوبی با پایتختی شهر سایگون تقسیم گردید و قرار بر این شد که تکلیف حکومت پس از رای گیری از مردم ویتنام مشخص شود ولی بر اثر دخالت و تشویق آمریکا حکومت ویتنام جنوبی از شرکت در این مذاکرات سرباز زد و با توجه به ترس شدید آمریکا از کمونیستی شدن منطقه ، در ویتنام جنوبی عملیات سرکوب کمونیستها آغاز شد و اعدامهای گسترده ای به وقوع پیوست .

پس از این مرحله جبهه ملی آزاد بخش ویتنام جنوبی تشکیل شد .در آنزمان افراد این گروه که کمونیست های ویتنامی بودند با عنوان " ویت کنگ " نامیده میشدند . با حمایت های چین و شوروی از ویتنام شمالی و نیروهای ویت کنگ جنوبی و حمایت آمریکا از حکومت ویتنام جنوبی موقعیت منطقه به شدت بغرنج و پیچیده گردید و به تدریج جنگی بزرگ و خونین در سرتاسر ویتنام گسترش یافت . ایالات متحده در بین سالهای 1955 تا 1960 با اعزام مستشاران نظامی و ارسال میلیونها دلاربه کمک حکومت ویتنام جنوبی شتافت ، اما ویت کنگ ها با استفاده از تبحر خاص خود در جنگ های چریکی و گسترش تونل های زیرزمینی باعث سردرگمی نیروهای دشمن میشدند. تا اواخر سال 1963 که رهبر ویتنام جنوبی در کودتا به قتل رسید بالغ بر 16000 سرباز آمریکایی در ویتنام به سر میبردند ولی پس از ترور جان اف کندی و به قدرت رسیدن رییس جمهور جدید آمریکا به نام جانسون ، جنگ ویتنام وارد مرحله دیگری شد و اعزام سربازان آمریکایی به ویتنام با سرعت بسیاری شدت گرفت که در نتیجه منجر به تلفات بسیار ارتش آمریکا در ویتنام و شکل گیری جنبش ضد جنگ و اعتراضات پی در پی در ایالات متحده شد.

علاوه بر تلفات جانی و صدمات جسمی در جریان این جنگ طولانی، بسیاری از سربازان آمریکایی دچار بیماری های روحی شدیدی نیز گردیدند چنانچه از این جنگ همچنان بعنوان یکی از تلخ ترین رویدادهای تاریخ آمریکا یاد میشود. ویت کنگ ها به شیوه های مختلفی سربازان آمریکایی را غافلگیر میکردند و این غیر قابل پیش بینی بودن عملکرد آنها وحشت زیادی را به آنها وارد مینمود. یکی از بزرگترین معضلات آنها این بود که عملا قادر به تشخیص دشمنان خود نبودند و زنها و کودکان نیز در این عملیاتها به ویت کنگ ها کمک بسیاری میکردند . درماندگی و تضعیف روحیه سربازان آمریکایی باعث روی آوردن آنها به مصرف مواد گردید و آنها خشم خود را با قتل عام فجیع روستاییان تخلیه میکردند . در این جنگ به دفعات زنان و دختران بسیاری مورد تجاوز قرار گرفتند که از آن همواره بعنوان لکه ننگ ارتش آمریکا یاد میگردد. ارتش آمریکا ناتوان از شناسایی ویت کنگ ها مناطق تحت تسلط آنها را با هواپیما سم پاشی کرد . نام این ماده شیمیایی عنصر نارنجی بود که ماده اصلی آن دی اکسین بود که حتی تا به امروز قربانیانی با بیماریهای سرطان و معلولیت های ذهنی را برای ویتنام به ارمغان آورد.

یکی از بزرگترین عواملی که باعث اجبار آمریکا به ترک ویتنام و قبول شکست در جنگ شد بی اطلاعی از نحوه جنگ های چریکی ویت کنگ ها و سرسختی و سازمان یافتگی آنها و استفاده از تونل های پیچیده زیرزمینی بود. در این جنگ تقریبا هر ویتنامی خود را موظف به دفاع میدانست و وابستگی و علاقه مندی به فرهنگ آمریکایی به طور عموم بر آنها غالب نگردید .دستاورد این جنگ ، انفجار سالانه 500 هزار تن بمب ، سه میلیون کشته و نابودی وسیع جنگ ها و اثرات مخرب مواد شیمیایی انفجاری تا به امروز برای ویتنامی ها است و ارتش ایلات متحده نیز با 45 هزار کشته و 300 هزار زخمی و 150 میلیارد دلار هزینه مجبور به ترک خاک ویتنام شد .

مک نامارا وزیر دفاع پیشین آمریکا که از وی بعنوان معمار جنگ ویتنام یاد میشود ، ضمن آنکه اذعان میکند که عقل و منطق سیاستمداران مانع از تمایل آنها به جنگ افروزی نمیگردد ، در کتاب خود چنین مینویسد" سخت‌ترین بخش جنگ، بیرون رفتن از کشوری است که به آن حمله کرده‌اید؛ آن هم وقتی که به دروغ هدف از حمله را نجات آن کشور عنوان کرده باشید "

سرانجام در ۳۰ آوریل ۱۹۷۵ با تصرف شهر سایگون پایتخت ویتنام جنوبی به دست نیروهای ویت کنگ این جنگ جهنمی به پایان رسید.

منبع عکس :https://pro.magnumphotos.com/C.aspx?VP3=SearchResult&ALID=2TYRYDMJOOTT

مریم پژمان