منطقه خاکستری

بیست و هفتم ژانویه سالروز آزادسازی اردوگاه مخوف آشویتس  یا همان اردوگاه  مخوف  نازی ها در جنگ جهانی دوم است .

در باب خشونت هولناک  و اعمال غیر انسانی آلمانی ها آنقدر فیلم ، داستان و یا مقاله  ساخته و یا نوشته شده که شاید در عصر حاضر بازگویی آنها جذابیت چندانی نداشته باشد ولی با این حال به جنبه های سبعیت  و تاریک انسان  در قالب یک زندانی کمتر پرداخته شده است .

در آن زمان که سایه هولناک مرگ بر کل اردوگاه سنگینی میکرد ا آلمان ها تنها راه افزایش عمر و زندگی کمی بهتر را در قالب زندانی امتیاز دار مشخص کرده بودند . زندانی امتیاز دار یعنی جاسوس ! یعنی وطن فروش ! یعنی برده وموجود ضعیف النفس ! یعنی هم سلولی را رهسپار مرگ کردن !

البته بعد از سالها تمسخر  و تحقیر چنین موجوداتی برای ما اصلا کار مشکلی نیست . ولی اگر لحظه ای خود را جای شخصی که فرزندان کوچکش  بی سرپرست در انتظار بازگشت پدر یا مادر خود هستند و یا خود را در یکقدمی کوره آدم سوزی تصور کنیم ، تصدیق میکنیم که در هر صورت وضعیت بغرنج و دردناکی بوده است .

یک شیمی دان یهودی به نام  پریمو لوی که از اردوگاه جان سالم به در برد و بعدها نویسنده شد در کتابی در همین رابطه با عنوان "اگر این نیز انسان است " می نویسد

"این که فکر کنیم فاصله‌ی بین «ما» و «آن‌ها»، بین قربانی‌ها و شکنجه‌‌گرها، خالی است، یک اشتباه محض و ساده‌انگارانه است. بین این دو مفهوم، یک «منطقه‌ی خاکستری» قرار دارد؛ منطقه‌ای که اربابان و برده‌هایشان را همزمان از هم جدا و به هم متصل می‌کند"

شاید اکنون روایت های اردوگاه اشویتس تنها به یک خاطره تلخ و دور تبدیل شده باشد  ولی باز هم در کلیت ماجرا فرق چندانی نمیکند . همیشه محتمل است که آدم ها بهانه ای برای بردگی و ورود به این منطقه ی خاکستری را داشته باشند .

مریم پژمان

منبع عکس : https://www.thoughtco.com/a-visual-guide-to-auschwitz-4126617