دوستای عزیز من، بعنوان یک تجربه مهم، یک مشکل ریشه ای که نیاز به راه حل طولانی مدت داره و بعنوان یکی پارامتر های مهمی که در خودشناسی بهشون برخوردم این موضوع هست که:
هدف ما از ارتباط در دنیای واقعی و در دنیای به اصطلاح مجازی، کاملا حول محور خود ماست.
امروز یکی دیگه از تجریات خودم رو با شما به اشتراک میزارم، باز هم تشکر می کنم که با من همراه هستید.
اول از همه بزارید تکرار کنم که این نوشته ها بیشتر تجربه های شخصی من هستن. ذهن ما از دیکته ها پر شده، دیکته هایی که سه بار تکرار می کردن و این همه نوشتن از روی تئوری هیچ وقت بدرد ما نخورد حتی دست خط مون هم خوب نشد.
در راه سختی که برای تغییر انتخاب کردم بناچار تجربیاتی بر من تحمیل شد، هر چند که نتیجه تغییرات در من مثبت بود ولی تجربیات همیشه با هزینه جانی، مالی و روحی ما همراه هستن.
تجربیات دردناک هستن مثل تولد یک کودک
ارتباطات "من" محور:
یکی از مهم ترین این تجربه ها این بود که متوجه بشم هدف اصلی من در تمامی فعالیت های ارتباطیم، به نوعی معرفی خودم و مهم جلوه دادن خودم است. حتی اگه خودم رو دقیقا چیزی نشون بدم که هستم، باز هم این شیوه "من" محور هست. بنابراین تصمیم گرفتم تا به دلایل این خود محوری و به نوعی خود خواهی فکر کنم. ما هیچ کدوم دوست نداریم با کسی ارتباط داشته باشیم که وقتی باهاش حرف می زنیم در تمام زمان سکوتش و زمانی که شروع میکنه حرف بزنه، فقط به فکر خودش باشه.
راهکار:
وقتی که کسی با ما حرف میزنه، مغز عزیز و دلبند ما شروع می کنه بر اساس موقعیت و حرف های طرف مقابل و منافع ما و ...، جملاتی رو آماده می کنه. در تمام مدت به صورت ناخودآگاه ما به درون خودمون توجه داریم. اینجاست که شنوندگی فعال و در مرحله بعد، شنوندگی موثر مورد نیاز ماست. زمانی که شروع کنیم به صورت آگاهانه برای حرف های دیگران وقت بزاریم و مکالمات درونی خودمون رو در این شرایط گوش بدیم، در قدم اول خود آگاهی در ما تقویت میشه و در مرحله دوم میتونیم رفتار های ذهنی و درونی خودمون رو مدیریت کنیم.
بدون تعارف بگم، کسب دانش مورد نیاز برای خودآگاهی و استفاده از این دانش برای من در حدود سه دوره کلاس شنوندگی فعال به همراه حدودا 10 کتاب زمان و هزینه برد.
رقابت درونی با دیگران:
هر زمان که کسی به صورت حضوری یا در شبکه های اجتماعی بتونه دانش، دستاورد، درآمد و یا سایر موفقیت ها رو از خودش بروز بده، ذهن ما ناخودآگاه شروع می کنه "من" واقعی رو با "او"ی ایده آل مقایسه کردن. در بسیاری از موارد : "من" شکست میخوره. یعنی ما دیگران رو از خودمون بهتر، برتر و خوشبخت تر می بینیم.
پس در نتیجه برای یک عمل دفاعی، از وقت گذاشتن برای دیگران در ارتباطات مون خود داری می کنیم و دامنه ارتباطی مون رو محدود می کنیم.
راهکار:
حتما بارها این جمله کلیشه ای رو شنیدیم که:
تو تنها رقیب خودت هستی.
یا فرم های دیگه این جمله رو از افراد مختلف شنیدیم. اما مگه مغز با یه جمله راضی میشه؟! اصلا مگه شوخیه! دوستان من، تجربه به من نشون داده برای تغییر این ذهنیت که متاسفانه انتخاب خودمون نبوده و توسط بزرگ تر هامون و در کودکی در ذهن ما قرار داده شده، زمانی بیشتر از سایر اهداف مهم نیاز داریم. هر اندازه که ذهنیت های ما ریشه دار تر باشن، تغییرشون سخت تر میشه.
اما هیچ تغییری نشدنی نیست. تجربه میگه در هر قدمی که به جلو بر میداریم، درصدی از موفقیت اتفاق میوفته حتی اگه برای رسیدن به هدف نهایی زمان و هزینه زیادی لازم باشه صرف کنیم.
شروع کنیم به تغییر، شاید این بهترین انتخاب باشه.
موفق باشید.
