امروز نیاز داشتم که نظر تعدادی از دوستان و همکارانم رو در موردی چیزی دریافت کنم. برای همین پیغام مشخصی آماده کردم و برای همه شون فرستادم.
از بین 100 پیام ارسال شده. تعداد خیلی خیلی کمی به پیام پاسخ دادن و در کمال تعجب دیدم که پیام های زیادی دیده شده و پاسخ داده نشده. این موضوع من رو واقعا درگیر کرد. اینکه چرا این اتفاق افتاد؟
چرا؟
من مثل همه افراد دیگه، اگر با چنین پیامی مواجه می شدم، خودم بهش بی توجهی می کردم. اما انگار فراموش کرده بودم که "چرا؟" و متاسفانه اشتباهی رو انجام دادم که اصلا دوست ندارم دیگران در خصوص من انجام بدن.
وقتی پیغامی به این شکل برام ارسال بشه. حس می کنم که اصلا برای فرد مقابل "من" مهم نبودم. اون فقط میخواسته که پیغامش رو برسونه. و نظر یا جواب من رو توی نزدیک ترین زمان ممکن دریافت کنه.
در نتیجه. شد آنچه نباید می شد.
در حقیقت بهترین شیوه این بود که من به جای 100 پیغامی که کلا 5 تا دونه جواب گرفت (5% موفقیت)، تلاش می کردم تا با شیوه مکاتبه صحیح تعداد 20 پیغام درست و درمون ارسال کنم و حدس میزنم تعداد جواب های موفقی که میتونستم در این شیوه دریافت کنم خیلی بیشتر میشد. (مثلا 1 از 20 یا 50% موفقیت)
چطور؟
چطور این اشتباه پیش اومد.
من از بین مثلا 500 نفری که توی واتساپ شماره شون رو دارم، به این 100 تا که برام خیلی مهم و عزیز هستن و انقدر صمیمیت داریم که بتونن منو نقد کنن و نظرشون رو بگن، پیام دادم.
موضوع اینجا بود که به خاطر عجله ای که برای دریافت نظر این دوستان داشتم. کیفیت رو فدای کمیت کردم و فقط به این 100 نفر پیام رو ارسال کردم. که در عمل فرقی نمی کرد انگار یه کاراکتر نقطه براشون فرستاده باشم. وقتی به "من" اونها اهمیتی که باید میدادم رو ندادم، خب اینطوری میشه که هیچ جوابی هم دریافت نکردم.
نگاه از بیرون جعبه
خیلی راحت بگم که ما میتونیم خودمون در زندگی روزمره اشتباهاتی انجام بدیم که تا دیروز یقه همه رو به خاطر انجامشون می گرفتیم. جالب اینجاست که وقت خودمون این اشتباهات رو می کنیم، یه لیست بلند بالا برای توجیه ش داریم. در صورتی که به دیگران حتی حق دفاع کردن از خودشون رو نمی دیم.
تازه اگه اجازه بدیم در دفاع از خودشون چیزی بگن، امکان نداره دلایلی که میارن رو اصلا باور کنیم و حتی بپذیریم.
"به من چه که وقت نداشتی و عجله داشتی" "من برای خودم شخصیت دارم" "مگه تو ایرانسلی که اینطوری پیام میدی؟" و ....
اگه از بیرون جعبه نگاه کنیم، همه برای کارهای خودشون چه درست و چه غلط، دلایلی دارن. حتی اگه ما اون دلایل رو نپذیریم. پس خوبه که فکر کنیم. اگه موقع اشتباه دیگران باهاشون بیرحمانه برخورد می کنیم، همین فرصت رو برای اونها باید قائل باشیم که با ما اینطوری برخورد کنن.
در آخر میخوام تشکر کنم از امین افصحی عزیز که این نکته رو به من گوشزد کرد.
یه حرف دیگه هم بگم
آدم ها با حمایت شدن "انسان میشن" نه با تخریب شدن.
بهش فکر کنیم
ممنونم
