هر چی سن بالاتر رفت بیشتر به پوچ بودن حرف هایی مثل انسانیت، عدالت و امثالهم پی بردم.
هر جا که از سر تواضع خودمو پایین آوردم، طرف مقابل فکر کرد خبریه و کسیه. به استقرا بسیار تا بسیار دیدم که هر جور خودتو گرفتی، همون جور هم باهات رفتار میکنن. چه بسا ادمای بزرگی که از سر تواضع و فروتنی، خالصانه رفتار میکردن و قصد کمک داشتن و مورد بی لطفی و بی مهری بقیه قرار گرفتن و چه ادمای حقیری که خودشون رو بزرگ گرفتن و همون جماعت بدو بدو ملتمسانه دنبال یک وقت ملاقات.
خلاصه هر جور خودتو نشون دادی، همون جور هم باهات رفتار میکنن.
با نگاه و درک امروزم همه چی رو میتونم زیر مجموعه واژه ای به نام "قدرت" طبقه بندی کنم. از به کرسی نشوندن نظر خودت، گرفتن موافقت افراد، مدیریت خانواده یا هر مجموعه ای و هر چیزی رو که فکرش رو کنید.
اون چیزی که اکثرا تو کتاب ها میخونیم در مسائل مختلف از جمله رابطه یا مدیریت و ... صرفا سطح ماجرا هستن که وقتی با کمی تجربه به عمق ماجرا برسیم، داستان قدرت میاد وسط.
سری بزنم به کتاب ۴۸ قانون قدرت ببینم چی دستگیرم میشه.
