هر آدمی دوست داره دنیا دارای شرایطی باشه که فکر می کنه در اون موقع دنیا جای بهتری برای زندگی میشه.
به قول معروف فقر مادر تمام جرایم است. من دوست دارم فقری(مالی) در هیج جای دنیا نباشه، اینکه بخاطر فقر دست به هر کاری زده میشه، پدر و مادری جلوی بچه شون شرمنده بشن، اینکه وقتی تو خیابون داری راه میری بچه ای رو نبینی که بخاطر فقر داره کار می کنه ، زباله جمع می کنه... و بجای اینکه دغدغه اش رد کردن مرحله ی بازی ویدیویی اش باشه بلکه فروختن یک ادامس به مردم بشه تا هزار تومن پول کاسبی بکنه و ببره خونه یا بدتر.
اینکه خیلی از افراد بخاطر پول مجبور باشند از اهداف و آرزوهاشون چشم پوشی کنن چون اگه بخوان اون هدف رو دنبال کنن دیگه نمی تونن پولی بدست بیارن(حداقل تا زمانی که به هدف برسند).
تو دیدگاه من حتی فردی که زندگی متوسطی داره و دوست داره چیزی رو داشته باشه ولی توانایی پرداخت رو نداره فقیر حساب میشه و یا فردی که میخواد مهاجرت کنه و با وجود داشتن صلاحیت و حتی عدم صلاحیت و فقط بخاطر پول نمی تونه مهاجرت کنه فقیر محسوب میشه. شاید تفکرم اشتباه و حتی بچگانه باشه ولی خب این هم دغدغه های فکری الان من هست و می خوام با اشتراک گذاشتن بتونم بهشون برسم ، اصلاح کنم یا تغییر بدم!
تصور کنید اعلام شده که یکماه دیگه دنیا به پایان میرسه شاید وضع اون یکماه دقیقا همون دنیایی باشه که دلخواه من هست، قطعا در اون یکماه کسی نمیره شرکت برای کار، کارگری نمیاد کارخونه ، معلمی نمیاد سر کلاس و ... که پول و حقوق داشته باشه و اگر کسی هم کاری انجام بده بخاطر علاقه یا هر دلیل دیگه ی به غیر از پول کاری رو انجام میده.
شاید تنها راه صحیحی که برای ریشه کن کردن فقر وجود داره(حداقل تو ذهن الان من) این باشه که انسان ها بخاطر پول کار نکنن! به نوعی هیچ حقوقی از کاری که انجام میدن دریافت نکنن. همه چیز رایگان باشه و مفهمومی به عنوان پول و حقوق وجود نداشته باشه. هر کی خواست کار میکنه و هر کی نخواست کار نمی کنه کلمات بیکار ، شاغل ، فقیر، ثروتمند و... وجود نداره.
تنها وظیفه انسان میشه زنده بودن و زندگی کردن. انجام کارهای دلخواه، انجام تحقیقات علمی بدون توجه به سرمایه، مسافرت به هر نقطه دلخواه... .
به نظرم حداقل برای مدتی فلسفه زندگی م رو می تونم بر این اساس بزارم که همه چیز رایگان باشه!
