یعنی توجه جسمی و غیر کلامی به طرف مقابل، که بهش نشان بدیم دقیقا به صحبت‌هاش گوش می‌دیم.
مثلا هنگام گوش دادن با بدنی مایل به جلو، در فاصله مناسب، رو در روی گوینده قرار گرفته و نگاهمون تا شعاع نیم متری صورت گوینده باشه، ضمن پرهیز از رفتارهای حواس پرت کن (بازی با کلید و موبایل و...) سعی کنیم شنونده‌ای خشک و بی‌حرکت نباشیم و محیط گفتگو رو از عوامل مزاحم و ترس آور دور کنیم.
گاهی گوینده نگران و هیجان‌زده است که در حالت‌های چهره، تن صدا و رفتارهاش نمایان می‌شه، در این صورت بایستی بدون فشارِ ناراحت کننده اونو به صحبت کردن دعوت کنیم:
یعنی انعکاس توضیحات و احساسات و معانی درک شده از گوینده به خودش، که نشون دهندۀ درک و فهم و پذیرش اون پیش شنونده است.
مثلاً بگیم:
«من اینطور شنیدم که تو از اینکه من ساعت 9 رسیدم سر قرار ناراحت و خشمگینی. درسته؟»
«چیزی که من شنیدم ازت اینه که به نظرت رفتار آقای رئیس در جلسه با تو دوستانه نبوده و این تو رو متعجب کرده. درسته؟»
برای خوندن تکنیک های بیشتر حتماً این مقاله رو بخونید.
محمدجعفر زاهدپور
یک روانشناس
