در همین ابتدا بگویم:
اگر به کسی اهمیت می‌دهید، کناره‌گیری کردن یکی از ضعیف‌ترین راهبردها برای حل مشکلات است.
با دوستان، همکاران و به‌ویژه اعضای خانواده - والدین، همسر، بچه‌ها و دیگر اقوام - هر وقت مشکلی بروز می‌کند، عاقلانه این است که در موردش صحبت کنید.
ما راهبردهای صریح و شناخته شده‌ای را که توأم با قاطعیت باشند، نه پرخاشگرانه، برای گفتگو پیشنهاد می‌کنیم. وقتی سمیرا می‌خواهد مشکلش را با علیرضا مطرح کند، از ارتباط قاطعانه استفاده می‌کند.
«وقتی با لیلا و بهنام ناهار می‌خوردیم، با من حرف نزدی. همین کار را در مهمانی سعید هم کردی. چند باری که سعی کردم حرفی بزنم، حرفم را قطع کردی.»
«احساس ناراحتی و عصبانیت می‌کنم چون احساس می‌کنم شبیه احمق‌ها هستم و به نظر می‌رسد که عقیده‌ام خیلی برایت اهمیت ندارد.»
«خیلی دوست داشتم که مرا نادیده نمی‌گرفتی. خیلی عالی می‌شد اگر گاهی رو به من می‌کردی و می‌پرسیدی عقیده و احساسم در این باره چیست؟»
این مقاله را هم بخوانید:
چگونه با پارتنر/همسر خود صحبت کنیم؟
توجه کنید که سمیرا عاقلانه از کاربرد پیام های «تو ........ هستی» اجتناب می‌کند: به عنوان مثال «تو بی‌ملاحظه و خودخواه هستی!»
صحبت درباره مشکل بدین معنا نیست که با قضاوت درباره دیگری کارهایی را که کرده به او یادآوری کنید. بلکه یعنی مشکل را از دیدگاه خودتان توصیف کنید، بگویید چه احساسی دارید و توضیح دهید چطور دوست دارید موقعیت تغییر کند.
در این روش با مشکلات روبه‌رو می‌شوید و آنها را قاطعانه حل می‌کنید، نه اینکه از آنها فرار کنید.
این متن برگرفته از کتاب 40 فکر سمی اثر آرنولد لازاروس و دیگران بود که با اندکی تغییر، تقدیم کردم.
قبلاً هم در این نوشته این کتاب را معرفی کردم:
3 کتاب روانشناسی که هر فردی باید در زندگی بخواند
