قبل مهمونیا عموما همه در حال بدو بدوایم. از کِی و چجور بریم تا چی بپوشیم و بدو دیر شد! اما این مهمونی بدوبدوش فرق داره. از چشم دوختن دم غروبی به تلویزیون واسه فهمیدن اول ماه شروع میشه و چند ساعت بعدش در یک ساعت غیر معمول سر سفره نشستن و اللهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُکَ مِنْ کَمَالِکَ بِأَکْمَلِهِ وَ کُلُّ کَمَالِکَ کَامِلٌ... بعدشم بدو الآن اذانه و دیگه چیزی نخور و این حرفا. با اللهُمَّ أَدْخِلْ عَلَى أَهْلِ الْقُبُورِ السُّرُور و یَا عَلِیُّ یَا عَظِیم جلو میریم تا الف الله اکبر صلاه مغرب و خرما یا بامیه یا حتی جرعه آبی سر سفره افطار. میریم تا یا مجیر وسط ماه مبارک و کریم آل طه که هممونو اطعام میکنه. چند شب بعدش سُبْحانَکَ یا لا اِلهَ اِلّا اَنْتَ الْغَوْثَ الْغَوْثَ خَلِّصْنا مِنَ النّارِ یا رَبِّ، و مصحف بر سر گرفته و بک یا الله و بمحمد و ... شرمندگی نزد مولا علی و فزت و رب الکعبش که او امام و ما شیعه؟!
و پشیمانی و تلاش برای جبران ان شاءالله.
و آخرشم اللهُمَّ أَهْلَ الْکِبْرِیَاءِ وَ الْعَظَمَةِ وَ أَهْلَ الْجُودِ وَ الْجَبَرُوت و صد شکر که این آمد و صد حیف که آن رفت!
از أَسْأَلُک اول جوری بچینیم که سر أَهْلَ الْکِبْرِیَاءِ آخر حسرت نخوریم...
