حرفایی که نتوانستم به زبان بیاورم،

حالم خوب نیست، احساس بدی که اول اندازه یه نقطه تاریک بود داره تبدیل به یه گودال میشه که با هر اتفاق کوچیکی بیشتر توش فرو میرم.

طاقتم اونقدری کم شده که حتی اگه به شوخی هم یکی باهام بد حرف بزنه میتونم تا روز بعدش گریه کنم، گریه ای که نه تنها کم نمیشه بلکه بیشتر و بیشتر میشه و اشک هام تبدیل به زنجیره ای میشن که پایان نداره؛ درنهایت هم با سردرد و خواب تموم میشه.

چیشد که اینقدر روحم لطمه خورد؟

در عرض دو هفته تبدیل به آدمی شدم که خودکشی و مرگ براش حتی لذت بخش به نظر میرسه، ادامه دادن هم

براش بی معنی و بی فایده به نظر میرسه.دیگه انگار اهمیتی نداره چی شده یا میخواد بشه، فقط بگذره و زودتر زندگی تموم شه، انگار هیچ رسیدنی تو این مسیر نیست.

اما این بحران رو آدما بدتر میکنن با حرفا و کارهاشون ،من چیز زیادی از اطرافیانم نمیخوام فقط می‌خوام حداقل یه لحظه به شرایط من فکر کنن به موقعیت من فکرکنن فقط یه لحظه، اگه نتونستن باز درکم کنه باشه من چیزی نمیگم اما اونا حتی به خودشون زحمت نمیدن.همون آدمایی که حاضرم براشون بمیرم.

!اینم یه چالشه دیگه خداجونم؟

خودت پیشم باش، همراهم باش میتونم که نباید روی این آدما حساب کنم، حتی عزیزترینم چون انگار هرچی با آدما مهربونتر باشی و بیشتر عشق بورزی چند برابرش بهت ضربه می‌زنن.

.........