آغاز Industrie 4.0 در سال 2006 بود ، اگرچه همچنان این اسم وجود نداشت و دیجیتالی شدن در دستور کار شرکت ها بود.
در آن زمان آلمان بیش از پیش نگران انتقال گسترده تولید به چین بود و به اصطلاح مبدل شدن چین به «کارخانه جهانی».
آلمان به عنوان اولین صادرکننده در جهان، مشتاق صادرات انبوه خودرو و تجهیزات صنعتی به چین بود، ضمن اینکه تولیدکنندگان آلمانی در این فکر بودند که چطور می توانند « Made in Germany » را در بازارهای جهانی حفظ کنند.
در سال 2008 ، بحران مالی نشان داد كه صنعت، عامل بسیار مهمی در حفظ گردش اقتصاد است.
در سال 2010 ، آلمان فهمید که سیستم فیزیکی سایبری (CPS) می تواند در صنعت، به پاشنه آشیل کاهش زمان و هزینه های زنجیره ارزش تبدیل شود.
(سیستمهای فیزیکی سایبری (CPS) به کلیه فناوریهایی که منابع رایانه ای و اشیاء را قادر می سازند کارهای مختلف را با هم به صورت هماهنگ، قابل اعتماد و مستمر انجام دهند، اشاره دارد)
در سال 2014 ، صدراعظم آلمان آنگلا مرکل روی سکوی نمایشگاه هانوفر (HMI) رفت و رسماً Industrie 4.0 را به عنوان موتور آلمان برای تولید آینده معرفی کرد.
این ابتکار موجب شد در سراسر جهان به خصوص در کشورهای تولید کننده مانند چین ، فرانسه ، ژاپن ، کره جنوبی و ایالات متحده منجر به بروز رویدادهایی شود که در زیر نشان داده شده است.
به جز ژاپن، بیشتر این رویدادها عمدتاً در جهت اقداماتی به نفع مالیات بر صنعت داخلی و یا در آمیختن برنامه های دیجیتال سازی و رباتیک بودند.
نام Industrie 4.0 با استناد به انقلاب صنعتی چهارم انتخاب شد در حالی که:
- انقلاب اول از جایگزینی بخار بجای اسب ها ناشی شد
- انقلاب دوم برق و خط تولید را در هم آمیخت
- انقلاب سوم ظهور رایانه ها در ماشین ها بود، این دوره به رباتیک نمودن نیز معروف است
- انقلاب چهارم جاه طلبانه، اتصال ماشین ها و چیزها به یکدیگر است که دیجیتالی شدن نامیده می شود
در این مرحله می توانیم متوجه شویم که رباتیک نمودن و دیجیتالی شدن، هر دو در مدرنیزه کردن صنعت نقش دارند اما هر یک به روش های مختلف.
اضافه کردن ربات ها و رایانه ها در پردازش اطلاعات یک خط تولید یا کارخانه ممکن است بهره وری را بهبود بخشند، اما زمانی ارزش افزوده خواهد داشت که دسترسی به داده ها و فعال کردن عملیات با کنترل از راه دور تا حدی ممکن شود، یعنی تا جایی که دیجیتالی شدن با اینترنت اشیاء (IOT) یا اینترنت اشیاء صنعتی (IIOT) در راستای افزایش بهره وری همگام باشند.
اینترنت اشیاء (IOT) یا اینترنت اشیاء صنعتی (IIOT) به اتصال اشیاء یا ماشین ها به یکدیگر یا انسان اشاره دارد، در واقع این یک مفهوم باز است که بوسیله راه حل ها و فناوری ها اجرای آن میسر میگردد.
هنگامی انجمن های صنفی Bitkom ، VDMA و ZVEI توسعه می یابند که Industrie 4.0 توسعه یابد، آنها معماری پایه را ایجاد و پروتکل های ارتباطی و استانداردهای لازم را برای اجرای آن انتخاب کرده اند.
مدل معماری مرجع Industrie 4.0 (RAMI 4.0)به عنوان معماری پیشنهادی، امکان اتصال اشیاء را فراهم می کند حتی اگر از منابع و طرح های مختلف در پوسته مدیریت آن به عنوان رابط دیجیتال استفاده کنند.
به هر حال این معماری قرار نیست یک سیستم بسته باشد، زیرا با اتکا به مجموعه ای از استانداردهای بین المللی و از طریق شورای استاندارد سازی Industrie 4.0 ایجاد شده است.
پیوند مابین Industrie 4.0 و استانداردهای بین المللی، تطبیق یافتن با Industrie 4.0 بوسیله غیر متخصصان را تسهیل می کند و در مقابل کمیته های استانداردسازی فرصت می یابند تا از پیشرفت های Industrie 4.0 کمک و تأثیر بگیرند.
به طور خلاصه می توان گفت که IOT یک مفهوم و بخشی از Industrie 4.0 است، در واقع Industrie 4.0 روشی برای بکارگیری IOT است تا بر این اساس فرآیندها، راه حل ها و پرسنل را توانا سازد.
حتی اگرIndustrie 4.0 به فناوری ها، پروتکل ها و استانداردهای بین المللی تکیه کند، کشفی برخواسته از آلمان است بنابراین بیراه نیست که Industry 4.0 را به آلمانی "Industrie 4.0" هجی کنیم.
