نام صائب تبریزی به حروف ابجد معادل ۱۰۳ است و به همین دلیل روز صد و سوم سال (۱۰ تیر) به بزرگداشت صائب تبریزی اختصاص یافته است.
کلاس دهم بود که هم از سعدی زده شده بودم هم از حافظ. دیگه شور ابعاد احساسی زندگی رو درآورده بودند و هر چیزی رو یا به شراب ربط می‌دادن یا به معشوق. در همین حوالی بود که شاه سبک هندی متولد اصفهان اهل تبریز مسافر هرات عاشق خراسان جناب میرزا محمدعلی صائب تبریزی شدم. فردی که بیشتر مضامین شعرش بر حول زندگی و روش زندگی می‌چرخه. گرچه این شاعر بزرگ لیاقت یک مقاله بزرگ و کامل رو داره ولی به دلیل کمبود وقت به درج چندین شعر زیبا از اون بسنده می‌کنم.
من از روييدن خار سر ديوار دانستم
که ناکس کس نمي گردد از اين بالا نشيني ها
من از افتادن سوسن به روي خاک دانستم
که کس ناکس نمي گردد ازاين افتان وخيزان ها
تن چیست که با خاک برابر نتوان کرد؟
از کوتهی ماست که دیوار بلندست
غافل کند از کوتهی عمر شکایت
شب در نظر مردم بیدار بلندست
نیست پروا تلخکامان را ز تلخی های عشق
آب دریا در مذاق ماهی دریا خوش است
هر چه رفت از عمر، یاد آن به نیکی می کنند
چهره امروز در آیینه فردا خوش است
فکر شنبه تلخ دارد جمعه اطفال را
عشرت امروز بی اندیشه فرداخوش است
نفس را نتوان به لاحول از سرِ خود دور کرد
وای بر کاشانه‌ای کز خود برآرد آب را
نیست درمان مردمِ کج‌بحث را جز خامُشی
ماهیِ لب‌بسته خون در دل کند قلّاب را
این که روزی بی تردد می رسد افسانه است
پنجه کوشش کلید رزق را دندانه است
گفتگو با جاهلان بی ادب از عقل نیست
هر که می گردد طرف با کودکان، دیوانه است
آه این چه غفلت است که پیران عهد ما
باقد خم سجود فراموش کرده اند
آنها که کرده اند ز می توبه در بهار
کیفیت وجود فراموش کرده اند
پاکان ستم ز دور فلک بیشتر کشند
گندم چو پاک گشت خورد زخم آسیا
جست آب را سکندر و شد خضر کامیاب
روزی به قسمت است نه کوشش درین سرا
اینقدر کز تو ، دلی چند ، بود شاد ، بس است
زندگانی به مراد همه کس ، نتوان کرد
نعمتی نیست ، که چشمی نبود در پی آن
ترک وصل شکر ، از بهر مگس ، نتوان کرد.
شد نفس بد گهر ز مدارا گزنده تر
ز احسان نمی شود سگ دیوانه آشنا
مخور صائب فریب فضل از عمامه زاهد
که در گنبد ز بی مغزی صدا بسیار می پیچد
بس که بد می گذرد،زندگی ی اهل جهان
مردم از عمر ،چو سالی گذرد،عید کنند .
شما هم اگر بیت زیبایی از صائب می‌شناسید کامنت کنید.
