این علامت عشق من و تو است که از هم دور افتاده ایم . شاید روزی که معنی حقیقی عشق را بفهمیم وصال یکدیگر را تجربه کنیم . عشق حقیقی در چالش ها و ضعف ها و نقص ها و فقرها و ناداری ها و شکنجه ها و قحطی ها که اوج ظلمت هستند خود را نشان می دهد . ما توان رو در رو شدن با حقیقت وجودی همدیگر را نداریم. ما به مدد هنر بود که از سوزانندگی و تیزی و برندگی حقیقت کاستیم . شاید در پایان زنگ هنر ، من و تو عشق را در وصال دیدیم . وصال کردیم تا نقص یکدیگر را تکمیل کنیم . ما عشق را بهانه کردیم تا به ترس هایمان ، امنیت دهیم ، امنیت واقعی در ریسک کردن است ، امنیت یک فرایند است و خوشبختی یک فرایند است ، در طول حیات و عمر است که یک زن و شوهر تصمیم می گیرند این خوشبختی را کامل تر کنند وگرنه شب عروسی ، شب شروع خوشبختی است و نه شب خوشبختی . و خوشبختی از دل چالش های موجود و چالش های زندگی و حتی چالش های خودساخته بیرون می آید .
من هرگز به تو امنیت نخواهم داد تا به بهانه ی عشق ورزی از ترس هایت فرار کنی ، ترسهایت را جستجو کن و آنها را در آغوش بکش و گرنه عاشق آن است که در آتش است .
