دیروز یه مطلبی عجیب خوبی خوندم که واقعا برام ملموس بود حالا اون مطلب چی بود؟
این بود که رفتار هیچکس هیچ اتفاقی رو شخصی نکنیم حالا بازم این یعنی چی ؟
یعنی یه روزی که رفتی سرکار و همکارت خیلی بی‌دلیل سرت داد کشید فوری با خودت فکر نکن که فلانی حتما از سر یه دشمنی با تو سرت داد زده میدونی واقعیتش این نیست چون یه زندگی میتونه پر از مشکلات‌های ریز و درشت باشه.
و در کنار تمام مشکلات گاهی آدم‌ها در اثر تغییرات هورمونی، مشکلات روحی میتونن دچار بدخلقی یا عصبانیت بشن درسته که هرآدمی باید تمام سعیشو بکنه کمتر کسی رو توی این مواقع ناراحت کنه یا برنجونه اما میدونی ما آدم‌ها هرکاری هم بکنیم که این ناراحتی خیلی منتقل نشه درهرصورت این انرژی رو بهم میرسونیم.
و در کنارش هم باید یاد بگیریم ماهم باید درک کنیم.
میدونی اینجور وقتا سریع پیش خودت فکر و خیال نباف به جای اون بگو ببین چقدر اون آدم تو مشکل و فشاره که اینجوری داره نمایان میشه.
نتیجه‌اش میشه دلخوری کمتر و دید منطقی‌تر، اینجوری هر اتفاقی هم بیوفته فوری و درجا ربطش نمیدی به خودت یا شانس نداشته‌ات.
اینطوری رد میشی و کمتر اذیت میشی.اینجوری دیگه خودت رو سرزنش نمی کنی که اگر فلانی یه حرفی زد ربطی به این نداره که تو مشکل داری، بلد نیستی یا تواناییت کمه.
اینکه تو بتونی توی زندگی هیچ رفتاری، هیچ اتفاقی رو به خودت ارتباط ندی میتونه کمک بزرگی به رشد خودت بکنه و خیالت راحته که قلبت کمتر قراره دلخور بشه.
