گفتم تا ایده از قفس نپریده و مال آدم دیگه نشده بنویسم.اومدم تا از این بنویسم که چرا تو زندگی نیاز داری دستت یه ذره بین باشه.
اصلا بذار اول بگم ذره بین تو زندگی یعنی چی؟ ذره بین یعنی همون توجه 100 درصدِ تو به چیزی که میشه گفت الویت اصلی زندگی تو محسوب میشه.تو زندگی اگر برای خودت الویت انتخاب نکنی و حواست نباشه انوقت میبینی سرت شلوغه، داری کار می کنی و به اصطلاح میدویی اما یه چیزی این وسط کمه.
بله خودشه اون عدم وجود یک الویت درست و حسابیه.
میخوام بگم توی زندگی اگر دست نجنبنی و برای الویت خودتت وقت نذاری انوقت مجبوری رو الویت‌های بقیه وقت بذاری و تو شاید با سرعت خیلی کمتری به چیزی که میخوای برسی.
برای همین من پیشنهاد میدم بشین و با خودت حل کن، ببین چه چیزی بیشتر از همه برای تو الویته، چیزی که قطعا دلت میخواد تا 5 سال دیگه در اون زمینه رشد چشمگیری داشته باشی.وقتی انتخاب شد باید بری قدم بعدی.
اما منظورم نیست که کلا کرکره‌ی هرچی کار هست بکشی پایین و 24 ساعت شبانه روز روی اون الویت کار کنی همچین چیزی محاله بشه توی دنیای واقعی .اما اینکه بتونی روزانه ساعتی رو به اون اختصصاص بدی میتونه عالی باشه.
اینکه خودتو موظف کنی با وجود تمام مشغولی‌های کاری،زندگی و حتی شخصی زمانتو خالی کنی و برای کاری که الویت اول و آخر زندگیت هست وقت بذاری؛ اونقدر قدرتمندت می کنه که همین خودش نصف راه رفتنه.
چون تو، تو این مسیر قطعا به شناخت‌های جالبی از خودت میرسی که هیچ‌کس نمی تونه اون رو درون تو پیدا کنه.
چون اینو باید بدونی که تو تنها یکبار حق زندگی کردن داری و بیا از این فرصت یکباره تو چندین بار استفاده کنی.
