امروز خاله ام با گربه ای که حدود 2 ماه بزرگش کرد خداحافظی کرد،راستش هیچ وقت فکر نمیکردم که دلم به حال یک گربه بسوزه و غمگین شه
اما انگار از ته قلبم حس بدی نسبت به آدم های اطرافش داشتم که چقدر بد که برای یک زندگی بهتر مجبوره روستاتیش رو ترک کنه و از پیش این همه ادم بره
این موضوع دقیقا عین مهاجرته،مهاجرت شاید برای خیلی از انسان ها اسون به نظر برسه اما اینکه از این همه ادم که دوست دارن دل بکنی و ترکشون کنی،واقعا چیز آسونی نیست و حتی سختم هست
امروز از ته قلبم این سوالو از خودم پرسیدم که بقیه دلشون برای من تنگ میشه یا نه؟
اگه من روزی برم چه کسانی قراره نگران من باشن و برام گریه کنن؟
