ما همه، هم گناهیم... این اولین جمله من برای نوشتن است.
میخواهم بنویسم بدون هیچ اما و اگر و آرایه ای. کلمه ها فقط گناهمان را برای مدت زمانی پوشش میدهد.
میخواهم صادق باشم: دلم برای لمس دکمه های این کیبورد تنگ شده بود.باید خیلی زود تر برای درد و دل کردن به سراغ نوشتن می آمدم. هنوز هم دیر نیست... میدانم به موقع نیست ولی از هرگز نیامدن بهتر است.
سردرد عجیبی دارم و بیشتر از یک روز است که نخوابیده ام. پلک هایم عجیب از هم دوری می کردند ولی حالا که دلشان تنگ شده من به دنبال نوشتن آمده ام.
از اصل حرف دور نشوم... برای گفتن این اراجیف تا اینجا نیامده ام.
ما همه هم گناهیم... بدون هیچ حرفی!!
گناهکار برای لبخند هایی که کشته ایم، برای احساساتی که سرنگون کرده ایم، برای لحظه های خوش زندگی که از هم دیگر دریغ کرده ایم و هزار و یک گناه بزرگ تر از این ها...
همه چیز متلاشی شده و حالا فقط خیره در حال نگاه کردنیم... هیچ کسی به دیگری رحم نمی کند.
هیچ چیز در جای خودش نیست؛ کسی که راست می گوید هراسان شده و کسی که عاشق شده دیر رسیده. آنهایی که به هم رسیدن خسته ی راه هستند و کسی که به دنبال مسیر خودش رفته ناپیداست...
این جملات آشنا نیست؟ درسته!! تک به تک لحظه های زندگی به خاطر تباه بودن انسان های دیگه از بین رفته و ما نظاره گر این نابودی هستیم.
میتوانم از ای کاش ها بگویم و آن چیز هایی که حسرت شد و در ته دلمان چال شد یا از امید و آینده که هنوز نوشته نشده و ما با اراده میتوانیم نوشته شده اش را هم تغییر دهیم ولی حرفم هیچ کدام از اینها نیست یعنی این حرف ها اصلا مهم نیست... من فقط آمده ام درد دل کنم.
من 20 سال از زندگی ام گذشته و در حال حاضر هیچ ندارم. میدانی حالم چطور است؟ مُرده...
جهان سراسر ظلم است چون زندگی آدم ها را آدم ها نابود میکنند. با روح خراب و شکسته ای که ترمم نشده و به نسل بعد منتقل شده و حالا فقط با یک نسلی مواجه شده ایم که به خاطر تربیت تروما گونه ی نسل قبل حالا به جامعه ای تخریب گر تبدیل شده اند. و عمق فاجعه اینجاست که این نسل فقط خودش را تخریب میکند و این یعنی نابودی یک نسل به دست خودش اما بدون تقصیر!!
از یک شخص روانی
