بر روی تاب سردِ پارکی نشسته است.در حالیکه تاب می خورد در افکار خودش غرق است. چشمانش را به زمین دوخته و پاهایش با سنگ ریزه های روی زمین بازی می کند. صدای جیغ ترمزی افکارش را می تاراند. صدای آشنایی ست خود را جمع و جور کرده پلک هایش را سخت روی هم فشار میدهد.صدای بوق ممتدی جایگزین صدای ترمز خودرو میشود. جستی برمی خیزد و به سمت صدا قدم تند می کند. خط ترمزی روی زمین نقش بسته و پیرزنی مات و مبهوت جلوی خودرو خشکش زده است.تنها چند سانتی متر جانش را نجات داده است. نگاهش دوباره با خط ترمز تلاقی می کند و او را راهی خاطراتش می کند.
صحنه آخرین لبخندش،لبخندِ خونینش را به یاد می آورد. گرمای آغوشش را نثارش می کرد هرم نفسهای یاشار صورت یخ زده اش را ذوب می کرد، سعی در گرم نگه داشتنش در آن هوای سرد و مرطوب پاییزی را داشت.
باد بهاری می وزد و بید مجنونی در میان گلهای همیشه بهار می رقصند و حلیمه، اندوهگین از یاد آوری خاطره تلخ گذشته در حالیکه بغضی گلویش را مفشارد، به راه می افتدوبا شانه هایی افتاده، قدم بر میدارد. موهای آشفته و جو گندمی اش را زیر روسری مشکی اش مرتب می کند و همچنان پیاده راه خانه را پیش می گیرد. کلید در قفل می چرخد. آن سوی حیاط گلهای شمعدانی از تشنگی روی گلدان هایشان دراز به دراز کنار هم خوابیده اند.کفش های رنگ و رو رفته اش را جفت می کند.صدای تیک تاک ساعت سوهان روحش می شود. گویی صدای بوم تاک قلبی را میشنود ،صدای قلب یاشار را همچنان می شنود.
جایی در این شهر در پس دود و دم این ابر شهر،قلب یاشار ثانیه به ثانیه همچنان می تپد و شاید کسی از پشت درختی عاشقانه نگاهش می کند.
عکس هایی روی فرش وسط اتاق رها شده اند. پسری قد بلند،برومند با موهای قهوه ای سوخته و چشمانی آسمانی کناره حلیمه روی صندلی پارکی نشسته اند.حلیمه خیره به تصاویر به خواب می رود.
نور آفتاب از پس پرده ی ضخیمی می تابد. امروز، روز موعود وآخرین روز اردیبهشت، روز بخشش و بخشندگی است.
امروز حلیمه ترانه قلب یاشار را بار دیگر تجربه خواهد کرد تنها صدای گوش نوازی که برای تمام عمرش کافی است.
نور آفتاب بیشتر و گرمتر می تابد. حلیمه چشم باز میکند. دور و برش را نگاهی می اندازد.عقربه های ساعت زاویه ۹۰ درجه کاملی را به نمایش گذاشته اند.از جایش بلند می شود. جلوی آینه روسری سیاهش را در دست گرفته نگاهی به آن می اندازد،روسریش را کنار می گذارد و روسری طرح گل سرخی را سر می کند.لبهایش جلوی آیینه کش می آیند.لحظه ای خیره در آیینه به فکر فرو می رود. دو شب پیش بود که تلفنش زنگ خورد کسی پشت تلفن مژده ای داده بود. امروز قرار ملاقات با مژده را داشت.
دخترانی درحال دویدن دورتادور پارک هستند.آن طرفتر چند مرد میانسال حرکات و نرمش هایی را به صورت گروهی انجام می دهند. حلیمه روی صندلی می نشیند و بی طاقت محوآسمان می شود. چند تکه ابر آرامش آسمان بهاری را به هم ریخته اند. حلیمه دست در کیفش میکند وکارتی را بیرون می کشد.کارت اهدای عضو
پشت کارت اسم یاشار دیده می شود. انگشتش حروف ی،ا،ش،ا،ر را نوازش میکند و زیر لب آرام زمزمه می کند: یاشارم زنده است.
دختری رو به رویش شاخه گل به دست می ایستد. شاخه گل سرخش را به سمت حلیمه دراز میکند وبا لکنتی از شدت هیجان میگوید: س سلام من مژده هستم.
حلیمه از جایش بر می خیزد، چشمانش پر از اشک شده است.دستانش از هم باز می شود.می گوید: ممکنه بغلت کنم؟
مژده لحظه ای درنگ می کند، نگاهش از چشمان حلیمه به آغوش او سر میخورد. قدمی جلوتر می رود و در آغوش حلیمه قرار می گیرد.انگار که گویی آشنایی را بغل کرده است ،قلبش تند تر می تپد.حلیمه سر بر سینه ی مژده می گذارد. صدای بوم تاک قلب پسرش از سینه ی مژده شنیدنی است. سر بلند می کند بوسه ای بر گونه ی مژده می کارد و با تواضع در گوشش می گوید :پسرم یاشار رفت ولی مژده ای داد.
پی نوشت:نحوه دریافت کارت اهدای عضو
شماره گیری کد دستوری:#۳۴۳۲*۳*
یا
ارسال کد ملی از طریق پیامک به شماره:۳۴۳۲
نویسنده: رعناسیفی
دانشجوی کارشناسی پرستاری
