دو ساعت مرخصی گرفتم تا بتونم دربی رو از تو قهوه‌خونه‌ی دم شركت نگاه كنم.
بعد از پنج سال تيممون باخت، يه باخت زياد مهم نيست به خصوص وقتي تيمت صدر جدوله، ولی به خاطر كُری‌هايی كه قبل از بازی واسه رفيقام خوندم اعصابم خورده.
بحث دربی كه ميشه ديگه نميتونم جلو خودمو بگيرم. حتی بيخيال كار ميشم. واسه همون دو ساعتی كه مرخصی گرفتم بايد دو ساعت اضافه كار وايسم تا بتونم قسط ماشينمو بدم.
ماه پيش يه پرايد هشتاد و شيش خريدم. قسط وامم ماهی هشتصد تومنه.
يعنی اول ماه كه قسط ميدم اگه پول بنزينو استهلاک رو بذاری كنار ديگه حق ندارم هوس فست فود كنم چون كفگير می‌خوره ته ديگ.
امروز من واسه تيمم دوساعت مرخصی گرفتم كاشكی فردا هم يكی از بازيكنای تيم، يازده ميليون بهم بده و قال قضيه قسط‌ها كنده بشه.
به جايی فكر نكنم بر بخوره، با دستمزد يك و نيم ميلياردی ميشه ١٣٦تا پرايد هشتاد و شيش خريد.
